Από τη Σύνταξη
Εδώ και οι δύο χρόνια όλοι οι μαθητές ζούμε τις καταστροφικές συνέπειες της κρίσης του καπιταλισμού, δεχόμαστε καθημερινά την επίθεση στα δικαιώματά μας από την τρόικα, τις κυβερνήσεις, τους νόμους που αυτοί ψηφίζουν. Δεχόμαστε καθημερινά εμείς και οι οικογένειές μας έναν συνεχή πόλεμο, τον οποίο μας έχουν κηρύξει. Κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον έναν άνεργο, οι μισθοί μειώνονται συνεχώς, οι κοινωνικές δαπάνες έχουν πέσει στο μισό και έχει μπει σαν στόχος να εκμηδενιστούν. Ειδικά για την παιδεία μάς δείχνουν ξεκάθαρα ότι λεφτά δεν υπάρχουν, αφού αυτά πρέπει να δίνονται στις τράπεζες και στους τοκογλύφους δανειστές. Το μέλλον που μας περιμένει είναι ακόμα χειρότερο, αφού 1 στους 2 νέους είναι άνεργοι, 1 στους 4 υποαπασχολούμενος, ενώ όποιος είναι «τυχερός» και βρίσκει «κανονική» δουλειά πληρώνεται 600 ευρώ το μήνα, κι αυτό αν το θέλει ο εργοδότης του.
Αυτόν τον πόλεμο δεν τον κηρύξαμε εμείς, πρέπει όμως να απαντήσουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα αυτά που ζούμε δεν είναι «φυσικό φαινόμενο». Πολύ περισσότερο ότι όλα αυτά τα μέτρα, αν τα δεχτούμε, όχι μόνο δεν θα μας σώσουν, όπως μας λένε, αλλά θα μας βυθίσουν ακόμα περισσότερο στην κρίση, στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Γιατί υπεύθυνος για όλα αυτά που ζούμε είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός και όχι κάποια «λάθη» που έχουν γίνει. Δεν φταίνε οι εργαζόμενοι, οι δημόσιοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και η νεολαία που είναι «τεμπέληδες» όπως μας λένε κάθε μέρα από τα κανάλια. Φταίνε αυτοί οι ίδιοι που τώρα εμφανίζονται σαν σωτήρες: οι τράπεζες, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί.
Κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει κανένα δικαίωμα. Κανένας επίσης δεν πρόκειται να «πετύχει» μόνος του, σκύβοντας το κεφάλι, γλείφοντας, παρακαλώντας, όπως καθημερινά μας λένε. Μόνο συλλογικά, μόνο με τους ανυποχώρητους αγώνες μας θα μπορέσουμε να κερδίσουμε αυτά που μας παίρνουν κι ακόμη περισσότερα. Ήδη έχουμε δείξει και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και παγκόσμια, ότι μπορούμε να τους φοβίσουμε, ότι μπορούμε να κάνουμε μεγάλους αγώνες. Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια δεκάδες απεργίες, πολλές από τις οποίες ήταν τεράστιες σε συμμετοχή. Οι μαθητές και οι φοιτητές έχουν κάνει καταλήψεις ενάντια στην πολιτική των κυβερνήσεων του μνημονίου, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος στις πλατείες των αγανακτισμένων, μέσα σ' αυτούς και μαθητές, φώναζαν ότι όλοι αυτοί που μας έφεραν μέχρι εδώ πρέπει να φύγουν.
Και αν παρ' όλους αυτούς τους αγώνες και παρ' ότι είναι προφανές ότι κανείς δεν θέλει αυτές τις πολιτικές, οι κυβερνήσεις συνεχίζουν αυτήν τη βάρβαρη επίθεση, αυτό συμβαίνει γιατί η κρίση και η χρεοκοπία του καπιταλισμού είναι τόσο μεγάλη που είναι διατεθειμένοι να τσακίσουν όλα μας τα δικαιώματα για να επιζήσει αυτό το σύστημα. Γι' αυτό δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν περισσότερη καταστολή, να επιβάλλουν δικτατορίες συγκαλυμμένα (Παπαδήμος) ή ανοιχτά, ή να κάνουν ακόμα και πολέμους.
Απέναντι σε όλα αυτά μπορούμε και πρέπει να απαντήσουμε. Ένας μαθητής σήμερα πρέπει να κάνει πολλά περισσότερα απ' ότι παλιά αν θέλει να ζήσει αξιοπρεπώς.
· Σε κάθε σχολείο πρέπει να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε συνελεύσεις ή επιτροπές που θα συμμετέχει όποιος θέλει να αγωνιστεί, όπου θα συζητάμε τα προβλήματά μας, είτε αφορούν το σχολείο άμεσα είτε όχι, γιατί ακόμα και αυτά που δεν σχετίζονται με το σχολείο (π.χ. ανεργία ή χαράτσια της ΔΕΗ) επηρεάζουν τις ζωές μας άμεσα. Αυτά τα προβλήματα πρέπει να προσπαθούμε να τα λύνουμε συλλογικά κάνοντας κινητοποιήσεις και αγώνες.
· Για τις κινητοποιήσεις μας πρέπει να επιλέγουμε τις πιο δυναμικές μορφές πάλης, όπως η κατάληψη και η διαδήλωση. Όταν αυτοί που μας επιτίθενται δεν έχουν κανένα φραγμό, δεν θα πρέπει να έχουμε και μεις για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας.
· Θα πρέπει να φροντίσουμε ώστε να ενοποιούμε τον αγώνα μας και να τραβάμε κι άλλα σχολεία και μαθητές σ' αυτόν, ώστε να είναι πιο αποτελεσματικός. Γι' αυτό πρέπει να φτιάξουμε συντονιστικά σχολείων και μαθητών, είτε έχουμε καταλήψεις είτε όχι.
· Σ' αυτόν τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι μας. Έχουμε συμμάχους μας τους εργαζόμενους, τους φοιτητές και τους ανέργους. Θα πρέπει λοιπόν να βρεθούμε μ' αυτούς, να «τολμήσουμε» δηλαδή να βγούμε από τα σχολεία στη γειτονιά και να τους εξηγήσουμε αναλυτικά τα προβλήματά μας, να ακούσουμε τα δικά τους και να τους καλέσουμε σε κοινό αγώνα. Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό να συμμετέχουμε και σε «εξωσχολικούς» αγώνες. Απεργίες, εργατικούς αγώνες και κυρίως λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές.
· Να παλέψουμε μαζί με τους εργαζόμενους για μία άλλη κοινωνία, χωρίς φτώχεια κι εκμετάλλευση, που θα έχει για στόχο της την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών και όχι τα κέρδη λίγων καπιταλιστών.
Όλα αυτά πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί να τα πετύχουμε αν παλέψουμε κι αν οργανωθούμε αποτελεσματικά. Γιατί ότι έχουμε μέχρι τώρα είναι αποτέλεσμα τέτοιων μικρών και μεγάλων αγώνων. Γι' αυτό το λόγο πρέπει να φτιάξουμε σε κάθε σχολείο ομάδες της Μαθητικής Αντεπίθεσης που θα παλεύουν σταθερά για τα συλλογικά συμφέροντα των μαθητών και των εργαζομένων, για να είναι πιο αποτελεσματικοί οι αγώνες μας. Με αυτό το εφημεριδάκι προσπαθούμε να παρουσιάσουμε ολοκληρωμένα την άποψή μας και να καλέσουμε όλους τους μαθητές να οργανωθούν και να παλέψουν μαζί μας!
Αυτόν τον πόλεμο δεν τον κηρύξαμε εμείς, πρέπει όμως να απαντήσουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα αυτά που ζούμε δεν είναι «φυσικό φαινόμενο». Πολύ περισσότερο ότι όλα αυτά τα μέτρα, αν τα δεχτούμε, όχι μόνο δεν θα μας σώσουν, όπως μας λένε, αλλά θα μας βυθίσουν ακόμα περισσότερο στην κρίση, στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Γιατί υπεύθυνος για όλα αυτά που ζούμε είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός και όχι κάποια «λάθη» που έχουν γίνει. Δεν φταίνε οι εργαζόμενοι, οι δημόσιοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και η νεολαία που είναι «τεμπέληδες» όπως μας λένε κάθε μέρα από τα κανάλια. Φταίνε αυτοί οι ίδιοι που τώρα εμφανίζονται σαν σωτήρες: οι τράπεζες, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί.
Κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει κανένα δικαίωμα. Κανένας επίσης δεν πρόκειται να «πετύχει» μόνος του, σκύβοντας το κεφάλι, γλείφοντας, παρακαλώντας, όπως καθημερινά μας λένε. Μόνο συλλογικά, μόνο με τους ανυποχώρητους αγώνες μας θα μπορέσουμε να κερδίσουμε αυτά που μας παίρνουν κι ακόμη περισσότερα. Ήδη έχουμε δείξει και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και παγκόσμια, ότι μπορούμε να τους φοβίσουμε, ότι μπορούμε να κάνουμε μεγάλους αγώνες. Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια δεκάδες απεργίες, πολλές από τις οποίες ήταν τεράστιες σε συμμετοχή. Οι μαθητές και οι φοιτητές έχουν κάνει καταλήψεις ενάντια στην πολιτική των κυβερνήσεων του μνημονίου, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος στις πλατείες των αγανακτισμένων, μέσα σ' αυτούς και μαθητές, φώναζαν ότι όλοι αυτοί που μας έφεραν μέχρι εδώ πρέπει να φύγουν.
Και αν παρ' όλους αυτούς τους αγώνες και παρ' ότι είναι προφανές ότι κανείς δεν θέλει αυτές τις πολιτικές, οι κυβερνήσεις συνεχίζουν αυτήν τη βάρβαρη επίθεση, αυτό συμβαίνει γιατί η κρίση και η χρεοκοπία του καπιταλισμού είναι τόσο μεγάλη που είναι διατεθειμένοι να τσακίσουν όλα μας τα δικαιώματα για να επιζήσει αυτό το σύστημα. Γι' αυτό δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν περισσότερη καταστολή, να επιβάλλουν δικτατορίες συγκαλυμμένα (Παπαδήμος) ή ανοιχτά, ή να κάνουν ακόμα και πολέμους.
Απέναντι σε όλα αυτά μπορούμε και πρέπει να απαντήσουμε. Ένας μαθητής σήμερα πρέπει να κάνει πολλά περισσότερα απ' ότι παλιά αν θέλει να ζήσει αξιοπρεπώς.
· Σε κάθε σχολείο πρέπει να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε συνελεύσεις ή επιτροπές που θα συμμετέχει όποιος θέλει να αγωνιστεί, όπου θα συζητάμε τα προβλήματά μας, είτε αφορούν το σχολείο άμεσα είτε όχι, γιατί ακόμα και αυτά που δεν σχετίζονται με το σχολείο (π.χ. ανεργία ή χαράτσια της ΔΕΗ) επηρεάζουν τις ζωές μας άμεσα. Αυτά τα προβλήματα πρέπει να προσπαθούμε να τα λύνουμε συλλογικά κάνοντας κινητοποιήσεις και αγώνες.
· Για τις κινητοποιήσεις μας πρέπει να επιλέγουμε τις πιο δυναμικές μορφές πάλης, όπως η κατάληψη και η διαδήλωση. Όταν αυτοί που μας επιτίθενται δεν έχουν κανένα φραγμό, δεν θα πρέπει να έχουμε και μεις για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας.
· Θα πρέπει να φροντίσουμε ώστε να ενοποιούμε τον αγώνα μας και να τραβάμε κι άλλα σχολεία και μαθητές σ' αυτόν, ώστε να είναι πιο αποτελεσματικός. Γι' αυτό πρέπει να φτιάξουμε συντονιστικά σχολείων και μαθητών, είτε έχουμε καταλήψεις είτε όχι.
· Σ' αυτόν τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι μας. Έχουμε συμμάχους μας τους εργαζόμενους, τους φοιτητές και τους ανέργους. Θα πρέπει λοιπόν να βρεθούμε μ' αυτούς, να «τολμήσουμε» δηλαδή να βγούμε από τα σχολεία στη γειτονιά και να τους εξηγήσουμε αναλυτικά τα προβλήματά μας, να ακούσουμε τα δικά τους και να τους καλέσουμε σε κοινό αγώνα. Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό να συμμετέχουμε και σε «εξωσχολικούς» αγώνες. Απεργίες, εργατικούς αγώνες και κυρίως λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές.
· Να παλέψουμε μαζί με τους εργαζόμενους για μία άλλη κοινωνία, χωρίς φτώχεια κι εκμετάλλευση, που θα έχει για στόχο της την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών και όχι τα κέρδη λίγων καπιταλιστών.
Όλα αυτά πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί να τα πετύχουμε αν παλέψουμε κι αν οργανωθούμε αποτελεσματικά. Γιατί ότι έχουμε μέχρι τώρα είναι αποτέλεσμα τέτοιων μικρών και μεγάλων αγώνων. Γι' αυτό το λόγο πρέπει να φτιάξουμε σε κάθε σχολείο ομάδες της Μαθητικής Αντεπίθεσης που θα παλεύουν σταθερά για τα συλλογικά συμφέροντα των μαθητών και των εργαζομένων, για να είναι πιο αποτελεσματικοί οι αγώνες μας. Με αυτό το εφημεριδάκι προσπαθούμε να παρουσιάσουμε ολοκληρωμένα την άποψή μας και να καλέσουμε όλους τους μαθητές να οργανωθούν και να παλέψουν μαζί μας!
Καλή ανάγνωση!
Μαζί με την νέα σχολική χρονιά, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έφερε και πολλά νέα μέτρα για την παιδεία. Στη μείωση των δαπανών κατά το 1/4, που έχουν οδηγήσει σε σημείο να φτάνει χειμώνας και να μην ανάβουμε τα καλοριφέρ στα σχολεία και να κάνουμε μάθημα μέσα στο σκοτάδι για να κάνουμε οικονομία, στις συγχωνεύσεις πολλών σχολείων που έγιναν πέρυσι, προστέθηκε και η μείωση στον αριθμό των καθηγητών λόγω του παγώματος των προσλήψεων. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, με το που ανοίξανε τα σχολεία μας είπαν πως δεν θα μας δώσουν βιβλία αλλά CD και φωτοτυπίες, για να κάνουμε μάθημα. Τέλος, ο νόμος για τα Πανεπιστήμια που ψηφίστηκε τον Αύγουστο, έδωσε σε πολλούς μαθητές να καταλάβουν ότι οι πιθανότητές τους να περάσουν σε κάποια σχολή αρχίζουν να χάνονται.
Οι μαθητές ένιωσαν ότι η κυβέρνηση τους κοροϊδεύει. Έτσι, ήδη από τη δεύτερη εβδομάδα μαθημάτων ξεκίνησαν καταλήψεις στα σχολεία, οι οποίες μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη είχαν γενικευτεί σχεδόν σε όλα τα σχολεία της χώρας, ειδικά στις μεγάλες πόλεις. Τα αιτήματα των μαθητών στα περισσότερα σχολεία ξεκινούσαν από τα προβλήματα των μαθητών, και κυρίως τα DVD και τους καθηγητές, σε πολλές περιπτώσεις όμως ασχολούνταν και με θέματα πέρα από τα εκπαιδευτικά, όπως η συνολικότερη επίθεση της κυβέρνησης και της τρόικας.
Η αυτοοργάνωση των μαθητικών καταλήψεων ξεκινούσε από τα σχολεία, όπου στα περισσότερα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο γίνονταν γενικές συνελεύσεις και έφτανε μέχρι κάποιες προσπάθειες συντονισμού των σχολείων. Τέτοιες προσπάθειες ήταν τα συντονιστικά γειτονιών που εμφανίσθηκαν κυρίως στην Αθήνα και το Συντονιστικό Κατειλημμένων Σχολείων στη Θεσσαλονίκη. Χαρακτηριστικό είναι ότι για πρώτη φορά απομονώθηκαν σε τέτοιο βαθμό τα «συντονιστικά» της ΚΝΕ (ΣΑΣΑ, ΣΑΣΘ κ.λπ.), τα οποία άλλωστε πρότειναν… διήμερες καταλήψεις και συλλαλητήριο μετά από μία εβδομάδα, την ώρα που τα περισσότερα σχολεία της χώρας ήταν κατειλημμένα.
Οι διαδηλώσεις γίνονταν συνήθως εβδομαδιαία, και η μαζικότητά τους έφτασε μέχρι και τους 1.500 διαδηλωτές στη Θεσσαλονίκη. Πάντως από κάποια σχολεία έγιναν και ενημερωτικές πορείες στις γειτονιές τους, πράγμα αρκετά σημαντικό.
Οι αδυναμίες του μαθητικού κινήματος όπως είναι φυσικό δεν μπορούν να ξεπεραστούν από τη μία στιγμή στην άλλη. Τέτοιες ήταν ότι ο συντονισμός και η συνεννόηση μεταξύ των σχολείων που ήταν σε ένα αρκετά αρχικό στάδιο, με αποτέλεσμα αρκετοί μαθητές να μην αναγνωρίζουν την σημασία μαθητικού κινήματος και να παραμένουν εγκλωβισμένοι στα προβλήματα του δικού τους σχολείου (διευθυντές, σύλλογοι γονέων, αστυνομία). Επίσης το ότι δεν μπορέσαμε να απευθυνθούμε με έναν ολοκληρωμένο και σταθερό τρόπο στην κοινωνία, στη γειτονιά, στους εργαζόμενους, και κυρίως το ότι παρ' όλο που την ίδια στιγμή υπήρχαν και καταλήψεις φοιτητών δεν μπορέσαμε να έχουμε μία ουσιαστική ενοποίηση μαζί τους, ήταν πράγματα που μας στοίχισαν. Έτσι η κούραση από τις κινητοποιήσεις, η συκοφαντία από τα κανάλια και τα γελοία κόλπα του υπουργείου για να ανοίξει τις καταλήψεις κάποια στιγμή άρχισαν να φθείρουν το κίνημα, κυρίως όμως το έφθειρε η έλλειψη ενός «χειροπιαστού» αποτελέσματος.
Στις 3 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε μία αρκετά μεγάλη μαθητική διαδήλωση, η οποία μάλιστα στη Θεσσαλονίκη κατέληξε στο δημαρχείο όπου οι μαθητές παρέμειναν για αρκετή ώρα. Αμέσως μετά έγινε το τελευταίο συντονιστικό. Από εκεί και μετά ο αριθμός των σχολείων άρχισε να μειώνεται και μέχρι τα μέσα Οκτώβρη όλα τα σχολεία είχαν ανοίξει. Η απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 5 Οκτώβρη ήταν η τελευταία πορεία όπου υπήρχε μαθητικό μπλοκ.
Σαν Μαθητική Αντεπίθεση μπήκαμε από την πρώτη στιγμή στο κίνημα, προτείνοντας καταλήψεις διαρκείας. Η παρέμβασή μας επικεντρώθηκε κυρίως στο ζήτημα του συντονισμού, όπου συμβάλλαμε στη δημιουργία συντονιστικού στη Θεσσαλονίκη, στο άνοιγμα των μαθητών στην κοινωνία, πραγματοποιώντας και προτείνοντας παρεμβάσεις σε γειτονιές και πορείες γειτονιών και στην οργάνωση των διαδηλώσεων. Αυτό που υποστηρίξαμε κατά τη διάρκεια των καταλήψεων ήταν ότι οι μαθητές πρέπει να γίνουν κομμάτι μιας εξέγερσης μαζί με εργαζόμενους και φοιτητές που θα διώξει την κυβέρνηση και την τρόικα.
Τις μαθητικές καταλήψεις του 2011 πρέπει να τις βλέπουμε σαν μία πρώτη φάση του αγώνα μας. Παρά τα προβλήματά μας, δημιουργήσαμε αρκετά προβλήματα στην κυβέρνηση. Τώρα που στην κυβέρνηση είναι εκτός από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ με πρωθυπουργό τον Παπαδήμο, θα έχουμε μεγαλύτερη επίθεση να αντιμετωπίσουμε. Ήδη από τις αρχές του 2012 αναμένεται να ανακοινωθεί το νέο κύμα συγχωνεύσεων-καταργήσεων σχολείων. Οι μαθητές πρέπει ήδη να αρχίζουμε να προετοιμάζουμε τους νέους μας αγώνες καθώς και την συμμετοχή μας στους εργατικούς αγώνες!
Δήμητρα
Οι μαθητές ένιωσαν ότι η κυβέρνηση τους κοροϊδεύει. Έτσι, ήδη από τη δεύτερη εβδομάδα μαθημάτων ξεκίνησαν καταλήψεις στα σχολεία, οι οποίες μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη είχαν γενικευτεί σχεδόν σε όλα τα σχολεία της χώρας, ειδικά στις μεγάλες πόλεις. Τα αιτήματα των μαθητών στα περισσότερα σχολεία ξεκινούσαν από τα προβλήματα των μαθητών, και κυρίως τα DVD και τους καθηγητές, σε πολλές περιπτώσεις όμως ασχολούνταν και με θέματα πέρα από τα εκπαιδευτικά, όπως η συνολικότερη επίθεση της κυβέρνησης και της τρόικας.
Η αυτοοργάνωση των μαθητικών καταλήψεων ξεκινούσε από τα σχολεία, όπου στα περισσότερα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο γίνονταν γενικές συνελεύσεις και έφτανε μέχρι κάποιες προσπάθειες συντονισμού των σχολείων. Τέτοιες προσπάθειες ήταν τα συντονιστικά γειτονιών που εμφανίσθηκαν κυρίως στην Αθήνα και το Συντονιστικό Κατειλημμένων Σχολείων στη Θεσσαλονίκη. Χαρακτηριστικό είναι ότι για πρώτη φορά απομονώθηκαν σε τέτοιο βαθμό τα «συντονιστικά» της ΚΝΕ (ΣΑΣΑ, ΣΑΣΘ κ.λπ.), τα οποία άλλωστε πρότειναν… διήμερες καταλήψεις και συλλαλητήριο μετά από μία εβδομάδα, την ώρα που τα περισσότερα σχολεία της χώρας ήταν κατειλημμένα.
Οι διαδηλώσεις γίνονταν συνήθως εβδομαδιαία, και η μαζικότητά τους έφτασε μέχρι και τους 1.500 διαδηλωτές στη Θεσσαλονίκη. Πάντως από κάποια σχολεία έγιναν και ενημερωτικές πορείες στις γειτονιές τους, πράγμα αρκετά σημαντικό.
Οι αδυναμίες του μαθητικού κινήματος όπως είναι φυσικό δεν μπορούν να ξεπεραστούν από τη μία στιγμή στην άλλη. Τέτοιες ήταν ότι ο συντονισμός και η συνεννόηση μεταξύ των σχολείων που ήταν σε ένα αρκετά αρχικό στάδιο, με αποτέλεσμα αρκετοί μαθητές να μην αναγνωρίζουν την σημασία μαθητικού κινήματος και να παραμένουν εγκλωβισμένοι στα προβλήματα του δικού τους σχολείου (διευθυντές, σύλλογοι γονέων, αστυνομία). Επίσης το ότι δεν μπορέσαμε να απευθυνθούμε με έναν ολοκληρωμένο και σταθερό τρόπο στην κοινωνία, στη γειτονιά, στους εργαζόμενους, και κυρίως το ότι παρ' όλο που την ίδια στιγμή υπήρχαν και καταλήψεις φοιτητών δεν μπορέσαμε να έχουμε μία ουσιαστική ενοποίηση μαζί τους, ήταν πράγματα που μας στοίχισαν. Έτσι η κούραση από τις κινητοποιήσεις, η συκοφαντία από τα κανάλια και τα γελοία κόλπα του υπουργείου για να ανοίξει τις καταλήψεις κάποια στιγμή άρχισαν να φθείρουν το κίνημα, κυρίως όμως το έφθειρε η έλλειψη ενός «χειροπιαστού» αποτελέσματος.
Στις 3 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε μία αρκετά μεγάλη μαθητική διαδήλωση, η οποία μάλιστα στη Θεσσαλονίκη κατέληξε στο δημαρχείο όπου οι μαθητές παρέμειναν για αρκετή ώρα. Αμέσως μετά έγινε το τελευταίο συντονιστικό. Από εκεί και μετά ο αριθμός των σχολείων άρχισε να μειώνεται και μέχρι τα μέσα Οκτώβρη όλα τα σχολεία είχαν ανοίξει. Η απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 5 Οκτώβρη ήταν η τελευταία πορεία όπου υπήρχε μαθητικό μπλοκ.
Σαν Μαθητική Αντεπίθεση μπήκαμε από την πρώτη στιγμή στο κίνημα, προτείνοντας καταλήψεις διαρκείας. Η παρέμβασή μας επικεντρώθηκε κυρίως στο ζήτημα του συντονισμού, όπου συμβάλλαμε στη δημιουργία συντονιστικού στη Θεσσαλονίκη, στο άνοιγμα των μαθητών στην κοινωνία, πραγματοποιώντας και προτείνοντας παρεμβάσεις σε γειτονιές και πορείες γειτονιών και στην οργάνωση των διαδηλώσεων. Αυτό που υποστηρίξαμε κατά τη διάρκεια των καταλήψεων ήταν ότι οι μαθητές πρέπει να γίνουν κομμάτι μιας εξέγερσης μαζί με εργαζόμενους και φοιτητές που θα διώξει την κυβέρνηση και την τρόικα.
Τις μαθητικές καταλήψεις του 2011 πρέπει να τις βλέπουμε σαν μία πρώτη φάση του αγώνα μας. Παρά τα προβλήματά μας, δημιουργήσαμε αρκετά προβλήματα στην κυβέρνηση. Τώρα που στην κυβέρνηση είναι εκτός από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ με πρωθυπουργό τον Παπαδήμο, θα έχουμε μεγαλύτερη επίθεση να αντιμετωπίσουμε. Ήδη από τις αρχές του 2012 αναμένεται να ανακοινωθεί το νέο κύμα συγχωνεύσεων-καταργήσεων σχολείων. Οι μαθητές πρέπει ήδη να αρχίζουμε να προετοιμάζουμε τους νέους μας αγώνες καθώς και την συμμετοχή μας στους εργατικούς αγώνες!
Δήμητρα
ΛΙΠΟΘΥΜΙΕΣ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΠΟ ΑΣΙΤΙΑ
Η οικονομική κρίση και η βάρβαρη επίθεση που διεξάγουν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και τώρα Παπαδήμου στα δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας, δεν περιορίζεται μόνο στην απώλεια κάποιων δικαιωμάτων στην εκπαίδευση (π.χ. dvd αντί για βιβλία, λιγότεροι καθηγητές, συγχωνεύσεις/καταργήσεις σχολείων κ.λπ.), αλλά έχει πάρει διαστάσεις επιβίωσης. Οι μειώσεις μισθών, η τεράστια ανεργία και οι συνεχείς άδικοι φόροι έχουν οδηγήσει σε λιποθυμίες μαθητών από ασιτία την ώρα του μαθήματος, με τα περιστατικά να καταγράφονται επίσημα από τον Οκτώβρη και συνεχώς να αυξάνονται.
Τέτοια τραγικά περιστατικά σημειώθηκαν στην Αθήνα, και κυρίως στα δυτικά προάστια, όπου η πλειοψηφία είναι εργαζόμενοι και άνεργοι. Στο Μεσολόγγι, στο Ηράκλειο της Κρήτης και αλλού. Δεν έχουν μετρηθεί επίσημα αλλά τα περιστατικά είναι τουλάχιστον πάνω από 100 σε όλη την Ελλάδα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου πριν από περίπου ένα μήνα ένας μαθητής 13 χρόνων δεν αισθανόταν καλά και η διευθύντρια κάλεσε την μητέρα του. Κατά την διάρκεια του τηλεφωνήματος ο μαθητής λιποθύμησε. Όταν έφτασε η μητέρα του 13χρονου μαθητή εξήγησε στην διευθύντρια πως είχε αλλά τρία παιδιά τα οποία φοιτούσαν σαν μαθητές και πως έχουν να φάνε 2 μέρες.
Η απάντηση του Υπουργείου Παιδείας στις εκκλήσεις των καθηγητών τους ήταν χυδαία και δείχνει μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Αντί να κάνει ένα στοιχειώδη έλεγχο για τα περιστατικά προσπαθώντας έστω να δώσει μία μερική λύση, κατήγγειλε ότι οι ανακοινώσεις των καθηγητών είναι «λαϊκίστικη αντικυβερνητική προπαγάνδα» και ότι «αυτοί που με τις καταλήψεις σχολείων προσπαθούσαν να δημιουργήσουν κλίμα ανασφάλειας στα σχολεία, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και τους μαθητές»!
Όσο κι αν αυτή η πολιτική μάς φαίνεται ακραία και απάνθρωπη, δεν είναι παρά η αρχή σ' αυτό που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε από δω και πέρα. Όσο η κρίση θα βαθαίνει και η επίθεση θα εντείνεται, θα μας επιβάλλουν να ξεχάσουμε ότι ξέραμε για το πώς μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια ή ακόμη και να μπορούμε να επιβιώνουμε. Όλα αυτά τα κρούσματα λιποθυμίας και κάθε άλλη ανάλογη περίπτωση είναι μια από τις συνέπειες αυτής της πολιτικής που εξοντώνει καθημερινά ―φανερά ή συγκαλυμμένα― χιλιάδες ανθρώπους για να σωθεί ένα χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα και μια χούφτα επιχειρηματίες.
Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα συμμαθητή μας ή την οικογένειά του να βασανίζεται από την πείνα ή να κινδυνέψει. Πρέπει να συζητάμε μεταξύ μας και όποιος έχει πρόβλημα να το λέει χωρίς ντροπές, χωρίς ψευτο-υπερηφάνεια, και να όλοι μαζί αλληλέγγυοι να προσπαθούμε να το λύσουμε. Δεν φταίνε όσοι πεινάνε αλλά η κυβέρνηση, η τρόικα και οι εργοδότες! Θα πρέπει επίσης να συμμετάσχουμε σαν μαθητές και στις Λαϊκές Συνελεύσεις των γειτονιών για να μπορέσουμε όλοι μαζί να οργανώσουμε μεγάλα και ισχυρά δίκτυα κοινωνικής αλληλλεγγύης για να μην μείνει κανένας μας χωρίς φαγητό, χωρίς ρεύμα ή χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Η απάντησή μας πρέπει να είναι σκληρή όσο και η επίθεσή τους. Από δω και μπρος οι αγώνες μας θα πάρουν χαρακτηριστικά επιβίωσης. Κανείς δεν θα μας χαρίσει οποιοδήποτε δικαίωμα ―ούτε και αυτό το δικαίωμα στη ζωή― αν δεν το κατακτήσουμε με τους αγώνες μας. Και πρώτα πρώτα, πρέπει να διώξουμε τους κανίβαλους της τρόικας και του Παπαδήμου που καταδικάζουν τόσους συμμαθητές μας και τόσους συνανθρώπους μας στην ασιτία.
Τέτοια τραγικά περιστατικά σημειώθηκαν στην Αθήνα, και κυρίως στα δυτικά προάστια, όπου η πλειοψηφία είναι εργαζόμενοι και άνεργοι. Στο Μεσολόγγι, στο Ηράκλειο της Κρήτης και αλλού. Δεν έχουν μετρηθεί επίσημα αλλά τα περιστατικά είναι τουλάχιστον πάνω από 100 σε όλη την Ελλάδα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου πριν από περίπου ένα μήνα ένας μαθητής 13 χρόνων δεν αισθανόταν καλά και η διευθύντρια κάλεσε την μητέρα του. Κατά την διάρκεια του τηλεφωνήματος ο μαθητής λιποθύμησε. Όταν έφτασε η μητέρα του 13χρονου μαθητή εξήγησε στην διευθύντρια πως είχε αλλά τρία παιδιά τα οποία φοιτούσαν σαν μαθητές και πως έχουν να φάνε 2 μέρες.
Η απάντηση του Υπουργείου Παιδείας στις εκκλήσεις των καθηγητών τους ήταν χυδαία και δείχνει μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Αντί να κάνει ένα στοιχειώδη έλεγχο για τα περιστατικά προσπαθώντας έστω να δώσει μία μερική λύση, κατήγγειλε ότι οι ανακοινώσεις των καθηγητών είναι «λαϊκίστικη αντικυβερνητική προπαγάνδα» και ότι «αυτοί που με τις καταλήψεις σχολείων προσπαθούσαν να δημιουργήσουν κλίμα ανασφάλειας στα σχολεία, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και τους μαθητές»!
Όσο κι αν αυτή η πολιτική μάς φαίνεται ακραία και απάνθρωπη, δεν είναι παρά η αρχή σ' αυτό που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε από δω και πέρα. Όσο η κρίση θα βαθαίνει και η επίθεση θα εντείνεται, θα μας επιβάλλουν να ξεχάσουμε ότι ξέραμε για το πώς μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια ή ακόμη και να μπορούμε να επιβιώνουμε. Όλα αυτά τα κρούσματα λιποθυμίας και κάθε άλλη ανάλογη περίπτωση είναι μια από τις συνέπειες αυτής της πολιτικής που εξοντώνει καθημερινά ―φανερά ή συγκαλυμμένα― χιλιάδες ανθρώπους για να σωθεί ένα χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα και μια χούφτα επιχειρηματίες.
Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα συμμαθητή μας ή την οικογένειά του να βασανίζεται από την πείνα ή να κινδυνέψει. Πρέπει να συζητάμε μεταξύ μας και όποιος έχει πρόβλημα να το λέει χωρίς ντροπές, χωρίς ψευτο-υπερηφάνεια, και να όλοι μαζί αλληλέγγυοι να προσπαθούμε να το λύσουμε. Δεν φταίνε όσοι πεινάνε αλλά η κυβέρνηση, η τρόικα και οι εργοδότες! Θα πρέπει επίσης να συμμετάσχουμε σαν μαθητές και στις Λαϊκές Συνελεύσεις των γειτονιών για να μπορέσουμε όλοι μαζί να οργανώσουμε μεγάλα και ισχυρά δίκτυα κοινωνικής αλληλλεγγύης για να μην μείνει κανένας μας χωρίς φαγητό, χωρίς ρεύμα ή χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Η απάντησή μας πρέπει να είναι σκληρή όσο και η επίθεσή τους. Από δω και μπρος οι αγώνες μας θα πάρουν χαρακτηριστικά επιβίωσης. Κανείς δεν θα μας χαρίσει οποιοδήποτε δικαίωμα ―ούτε και αυτό το δικαίωμα στη ζωή― αν δεν το κατακτήσουμε με τους αγώνες μας. Και πρώτα πρώτα, πρέπει να διώξουμε τους κανίβαλους της τρόικας και του Παπαδήμου που καταδικάζουν τόσους συμμαθητές μας και τόσους συνανθρώπους μας στην ασιτία.
Ρόζα
Η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού που ξέσπασε το 2007 και συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, έχει ξεσκεπάσει σε μεγάλο βαθμό τα αδιέξοδα και την ανικανότητα του καπιταλισμού να εξασφαλίσει μία αξιοπρεπή ζωή για τους ανθρώπους καθώς και τους μύθους ότι έχει έρθει «το τέλος της ιστορίας» κι ότι από δω και πέρα η οικονομία θα αναπτύσσεται συνεχώς και η ανθρωπότητα θα προοδεύει. Και όπως είναι γνωστό ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στην πιο άθλια κατάσταση.
Αυτό που κρύβουν επιμελώς τα ΜΜΕ είναι ότι δεν είναι μόνο η Ελλάδα η οποία βρίσκεται σε άθλια κατάσταση, αλλά συνολικά η Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι από τους μεγάλους χαμένους της κρίσης με την ίδια την ύπαρξη του ευρώ να είναι πλέον πολύ αμφίβολη.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που με τόσο ζήλο οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα της Ελλάδας. Είναι δηλαδή και οι δικές τους οικονομίες σε τόσο τραγική κατάσταση που φοβούνται ότι μία ανεξέλεγκτη οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας (πολύ περισσότερο της Ισπανίας ή της Ιταλίας) θα παρασύρει σαν ντόμινο και τις δικές τους χώρες.
Με την ένταξη της χώρας μας στον μηχανισμό «στήριξης» της τρόικας και την υπογραφή του μνημονίου το Μάιο του 2010, ξεκινά μία περίοδος στην οποία οι εργαζόμενοι και η νεολαία χάνουν συνεχώς δικαιώματα τα οποία είχαν κατακτήσει με μεγάλους αγώνες. Μειώσεις μισθών, συντάξεων, δαπανών για υγεία και παιδεία, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, και όλα αυτά παρουσιάζονται σαν η μοναδική λύση, τη στιγμή που οι τράπεζες και οι επιχειρηματίες, αυτοί δηλαδή που ευθύνονταν για την κρίση δεν έχαναν τίποτα! Όμως το μνημόνιο δεν ήταν παρά μόνο η αρχή αυτής της τεράστιας επίθεσης. Έγιναν και τέσσερεις επικαιροποιήσεις του, ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και το πολυνομοσχέδιο με μέτρα ακόμη σκληρότερα και από το μνημόνιο.
Έτσι ερχόμαστε περίπου πριν δύο μήνες στην Σύνοδο Κορυφής των κυβερνήσεων της ΕΕ, όπου συμφωνήθηκε η Ελλάδα να πάρει την έκτη δόση του δάνειου με τη συμφωνία για τη νέα δανειακή σύμβαση και το κούρεμα του ελληνικού χρέους κατά 50%. Τα ΜΜΕ με ψέματα και εκβιασμούς παρουσίασαν αυτό το γεγονός ως πολύ θετικό για το μέλλον της χώρας. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα νέο μνημόνιο κατά πάρα πολύ σκληρότερο. Κούρεμα του ελληνικού χρέους σημαίνει κούρεμα όλων των δικαιωμάτων μας και του βιοτικού επιπέδου μας κατά 50%! Σημαίνει μισά σχολεία, μισά νοσοκομεία, μισοί μισθοί που θα φτάσουν τα 400 ευρώ. Και όλα αυτά χωρίς να μειωθεί το δημόσιο χρέος κατά 50% όπως ισχυρίζονται αλλά μόνο κατά 20%.
Στην παιδεία, που ήδη τα πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο με τα περισσότερα σχολεία να μην έχουν πάρει όλα τα βιβλία στη μέση της χρονιάς και να μην έχουν λεφτά για θέρμανση και με τους μαθητές να λιποθυμούν από ασιτία, η νέα δανειακή σύμβαση σημαίνει με απλά λόγια το τέλος της δημόσιας παιδείας όπως την ξέραμε. Σημαίνει ότι το να μορφώνονται τα παιδιά θα θεωρείται πλέον πολυτέλεια και ότι πολλοί καθηγητές μας θα απολυθούν, οι υπόλοιποι θα δουλεύουν με μισθούς πείνας, οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων που ξεκίνησε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ θα εκτιναχθούν ξεπερνώντας κατά πολύ τις 1.000 που έγιναν πέρυσι και όσα σχολεία μείνουν θα πρέπει να λειτουργήσουν με τα μισά λεφτά απ' ότι σήμερα, επιβάλλοντας δίδακτρα, στερώντας από πάρα πολλούς μαθητές το δικαίωμα στη μόρφωση.
Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτές οι θυσίες δεν πρόκειται να μας σώσουν από την κρίση και τη φτώχεια, αντίθετα θα μας βυθίζουν ολοένα και περισσότερο σ' αυτές. Γιατί η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι ούτε αναστρέψιμη ούτε διαχειρίσιμη και γιατί υπεύθυνος για όλα αυτά που περνάμε είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Με αυτήν την έννοια το δίλημμα «μέτρα και δανειακή σύμβαση ή χρεοκοπία» είναι ένα τελείως ψεύτικο δίλημμα. Στην ουσία μας έχουν ήδη χρεοκοπήσει και όσο αφήνουμε τους υπεύθυνους της χρεοκοπίας να κυβερνάνε θα βρισκόμαστε σε όλο και χειρότερη θέση.
Οι τραπεζίτες, οι επιχειρηματίες και το πολιτικό τους προσωπικό, οι κυβερνήσεις, το ξέρουν πολύ καλά ότι δεν κάτσαμε και δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια. Το είδαν στις πολυάριθμες απεργίες του 2010, στο κίνημα των πλατειών, στις καταλήψεις μαθητών και φοιτητών, στην τεράστια 48ωρη απεργία στις 19-20 Οκτώβρη, στην απεργία των εργατών στη Χαλυβουργική κ.α. Ξέρουν ότι δεν αρκεί μία «οικονομική» επίθεση στα δικαιώματά μας αλλά πρέπει να συνοδευτεί και με μια πολιτική επίθεση. Γι' αυτό αυξάνουν την καταστολή, γι' αυτό διορίζουν πραξικοπηματικές κυβερνήσεις τραπεζιτών (Παπαδήμος στην Ελλάδα, Μόντι στην Ιταλία), γι' αυτό δίνουν υπερεξουσίες στην ΕΕ που πλέον πρέπει αυτή να αποφασίζει για τα οικονομικά της κάθε χώρας (π.χ. πόσα λεφτά δίνει η Ελλάδα για τα σχολεία). Θέλουν να δουλεύουμε με 300 ευρώ τον μήνα, χωρίς δικαιώματα και να μας κυβερνάει μια δικτατορία για να μην μπορούμε να αντιδράσουμε.
Αυτό που κρύβουν επιμελώς τα ΜΜΕ είναι ότι δεν είναι μόνο η Ελλάδα η οποία βρίσκεται σε άθλια κατάσταση, αλλά συνολικά η Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι από τους μεγάλους χαμένους της κρίσης με την ίδια την ύπαρξη του ευρώ να είναι πλέον πολύ αμφίβολη.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που με τόσο ζήλο οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα της Ελλάδας. Είναι δηλαδή και οι δικές τους οικονομίες σε τόσο τραγική κατάσταση που φοβούνται ότι μία ανεξέλεγκτη οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας (πολύ περισσότερο της Ισπανίας ή της Ιταλίας) θα παρασύρει σαν ντόμινο και τις δικές τους χώρες.
Με την ένταξη της χώρας μας στον μηχανισμό «στήριξης» της τρόικας και την υπογραφή του μνημονίου το Μάιο του 2010, ξεκινά μία περίοδος στην οποία οι εργαζόμενοι και η νεολαία χάνουν συνεχώς δικαιώματα τα οποία είχαν κατακτήσει με μεγάλους αγώνες. Μειώσεις μισθών, συντάξεων, δαπανών για υγεία και παιδεία, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, και όλα αυτά παρουσιάζονται σαν η μοναδική λύση, τη στιγμή που οι τράπεζες και οι επιχειρηματίες, αυτοί δηλαδή που ευθύνονταν για την κρίση δεν έχαναν τίποτα! Όμως το μνημόνιο δεν ήταν παρά μόνο η αρχή αυτής της τεράστιας επίθεσης. Έγιναν και τέσσερεις επικαιροποιήσεις του, ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και το πολυνομοσχέδιο με μέτρα ακόμη σκληρότερα και από το μνημόνιο.
Έτσι ερχόμαστε περίπου πριν δύο μήνες στην Σύνοδο Κορυφής των κυβερνήσεων της ΕΕ, όπου συμφωνήθηκε η Ελλάδα να πάρει την έκτη δόση του δάνειου με τη συμφωνία για τη νέα δανειακή σύμβαση και το κούρεμα του ελληνικού χρέους κατά 50%. Τα ΜΜΕ με ψέματα και εκβιασμούς παρουσίασαν αυτό το γεγονός ως πολύ θετικό για το μέλλον της χώρας. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα νέο μνημόνιο κατά πάρα πολύ σκληρότερο. Κούρεμα του ελληνικού χρέους σημαίνει κούρεμα όλων των δικαιωμάτων μας και του βιοτικού επιπέδου μας κατά 50%! Σημαίνει μισά σχολεία, μισά νοσοκομεία, μισοί μισθοί που θα φτάσουν τα 400 ευρώ. Και όλα αυτά χωρίς να μειωθεί το δημόσιο χρέος κατά 50% όπως ισχυρίζονται αλλά μόνο κατά 20%.
Στην παιδεία, που ήδη τα πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο με τα περισσότερα σχολεία να μην έχουν πάρει όλα τα βιβλία στη μέση της χρονιάς και να μην έχουν λεφτά για θέρμανση και με τους μαθητές να λιποθυμούν από ασιτία, η νέα δανειακή σύμβαση σημαίνει με απλά λόγια το τέλος της δημόσιας παιδείας όπως την ξέραμε. Σημαίνει ότι το να μορφώνονται τα παιδιά θα θεωρείται πλέον πολυτέλεια και ότι πολλοί καθηγητές μας θα απολυθούν, οι υπόλοιποι θα δουλεύουν με μισθούς πείνας, οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων που ξεκίνησε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ θα εκτιναχθούν ξεπερνώντας κατά πολύ τις 1.000 που έγιναν πέρυσι και όσα σχολεία μείνουν θα πρέπει να λειτουργήσουν με τα μισά λεφτά απ' ότι σήμερα, επιβάλλοντας δίδακτρα, στερώντας από πάρα πολλούς μαθητές το δικαίωμα στη μόρφωση.
Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτές οι θυσίες δεν πρόκειται να μας σώσουν από την κρίση και τη φτώχεια, αντίθετα θα μας βυθίζουν ολοένα και περισσότερο σ' αυτές. Γιατί η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι ούτε αναστρέψιμη ούτε διαχειρίσιμη και γιατί υπεύθυνος για όλα αυτά που περνάμε είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Με αυτήν την έννοια το δίλημμα «μέτρα και δανειακή σύμβαση ή χρεοκοπία» είναι ένα τελείως ψεύτικο δίλημμα. Στην ουσία μας έχουν ήδη χρεοκοπήσει και όσο αφήνουμε τους υπεύθυνους της χρεοκοπίας να κυβερνάνε θα βρισκόμαστε σε όλο και χειρότερη θέση.
Οι τραπεζίτες, οι επιχειρηματίες και το πολιτικό τους προσωπικό, οι κυβερνήσεις, το ξέρουν πολύ καλά ότι δεν κάτσαμε και δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια. Το είδαν στις πολυάριθμες απεργίες του 2010, στο κίνημα των πλατειών, στις καταλήψεις μαθητών και φοιτητών, στην τεράστια 48ωρη απεργία στις 19-20 Οκτώβρη, στην απεργία των εργατών στη Χαλυβουργική κ.α. Ξέρουν ότι δεν αρκεί μία «οικονομική» επίθεση στα δικαιώματά μας αλλά πρέπει να συνοδευτεί και με μια πολιτική επίθεση. Γι' αυτό αυξάνουν την καταστολή, γι' αυτό διορίζουν πραξικοπηματικές κυβερνήσεις τραπεζιτών (Παπαδήμος στην Ελλάδα, Μόντι στην Ιταλία), γι' αυτό δίνουν υπερεξουσίες στην ΕΕ που πλέον πρέπει αυτή να αποφασίζει για τα οικονομικά της κάθε χώρας (π.χ. πόσα λεφτά δίνει η Ελλάδα για τα σχολεία). Θέλουν να δουλεύουμε με 300 ευρώ τον μήνα, χωρίς δικαιώματα και να μας κυβερνάει μια δικτατορία για να μην μπορούμε να αντιδράσουμε.
Σαν Μαθητική Αντεπίθεση λέμε ότι πρέπει να αγωνιστούμε απέναντι σε όλες αυτές τις επιθέσεις. Δεν θα αφήσουμε συγκυβέρνηση-τρόικα να μας πάρουν τις ζωές μας! Η μόνη μας ελπίδα είναι οι ίδιοι μας οι αγώνες και όχι οι «αριστερές», δεξιές ή «πατριωτικές» κυβερνήσεις. Προτείνουμε:
1) Να μπλοκάρουμε όπου μπορούμε την εφαρμογή των μέτρων. Με καταλήψεις και διαδηλώσεις να μην αφήσουμε κανένα σχολείο να κλείσει, κανένα συμμαθητή μας χωρίς μόρφωση ή χωρίς φαγητό, καμία θέση εργασίας να μην χαθεί.
2) Να μην ψηφιστεί από τη Βουλή η νέα δανειακή σύμβαση και η συμφωνία για το κούρεμα. Για εμάς θα σημάνει μόνο περισσότερη φτώχεια.
3) Να διώξουμε τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και όποια άλλη κυβέρνηση πάει να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα, διοργανώνοντας μαζί με τους εργαζόμενους μια Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας και προχωρώντας σε εξέγερση.
4) Με τα δικά μας όργανα που θα βγαίνουν από τους αγώνες μας (λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, συνελεύσεις εργαζομένων, μαθητών κ.λπ.) να ανοίξουμε το δρόμο για μία άλλη κοινωνία ενάντια στην κρίση και τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, χωρίς ανισότητες και εκμετάλλευση που θα έχει στο κέντρο της τις ανθρώπινες ανάγκες, μια κοινωνία σοσιαλιστική.
Χάρης
Τους τελευταίους τρεις μήνες το πολιτικό σκηνικό αλλάζει καθημερινά και παρ' ότι το ψέμα προσφέρεται γενναιόδωρα από τα Μ.Μ.Ε, η άσχημη πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά δεν μπορεί να κρυφτεί.
Η άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ευρωζώνη και το ευρώ, που γίνονται από τους μεγάλους χαμένους αυτής της οικονομικής κρίσης, έχει οδηγήσει πέρα από τεράστιες επιθέσεις στους ευρωπαίους εργαζόμενους και σε μεγάλους αγώνες από αυτούς. Έτσι και στην Ελλάδα, η οποία βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, τα απανωτά μέτρα λιτότητας τα οποία περνούσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ οδήγησαν σε μεγαλειώδεις απεργίες, καταλήψεις πλατειών και κορυφώθηκαν με την τεράστια 48ωρη απεργία στις 19-20 Οκτώβρη στην οποία συμμετείχε πάνω από 1.000.000 κόσμου. Μπροστά σ' αυτήν την απειλή, οι κυβερνήσεις της Ευρώπης με μπροστάρηδες το «φασιστικό» δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί, αποφάσισαν στις 26 Οκτώβρη το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους κατά 50%, ομολογώντας την πλήρη αποτυχία του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου. Αυτή η απόφαση όμως σήμαινε παράλληλα και μια σειρά από μέτρα πολλές φορές σκληρότερα από αυτά του μνημονίου.
Αυτή η απόφαση παρουσιάστηκε σε μας από τους δοσίλογους του ΠΑΣΟΚ και από τα «παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ, σαν μια τεράστια επιτυχία και σωτηρία. Ο κόσμος όμως –πολύ σωστά- κατάλαβε ότι πρόκειται για ακόμα ένα ψέμα αυτής της άθλιας κυβέρνησης και της τρόικας και δύο μέρες μόλις μετά, στις 28 Οκτώβρη, σταμάτησε με τις κινητοποιήσεις του σχεδόν όλες τις παρελάσεις στην Ελλάδα, αναγκάζοντας τους πολιτικούς να φύγουν κυνηγημένοι, σηματοδοτώντας ουσιαστικά το τέλος του Παπανδρέου και της κυβέρνησής του.
Ο Παπανδρέου, πανικόβλητος μπροστά στον ξεσηκωμό του κόσμου, ανακοίνωσε ότι θα κάνει δημοψήφισμα για το αν θα ισχύσουν ή όχι οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής. Φυσικά αυτό το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ, γιατί: α) στην περίοδο αυτής της οικονομικής κρίσης θεωρείται αδιανόητο για τις κυβερνήσεις και την αστική τάξη (ελληνική και ευρωπαϊκή) να έχουν οι λαοί έστω και τον παραμικρό λόγο στο τι θα γίνει και β) γιατί όλοι γνώριζαν ότι με την απέχθεια που έχει ο ελληνικός λαός για το ΠΑΣΟΚ, την τρόικα και την πολιτική τους, η απάντηση θα ήταν ένα τεράστιο ΌΧΙ!
Σ' αυτό ακριβώς το σημείο, ξεσκεπάστηκαν όλη η υποκρισία και το ψέμα των επίσημων κομμάτων. Η «αντιμνημονιακή» ΝΔ, ενώθηκε με το ΠΑΣΟΚ και το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, σε μία κυβέρνηση δήθεν «εθνική σωτηρίας» για να ψηφιστεί η νέα Δανειακή Σύμβαση, δηλαδή ένα πολύ σκληρότερο μνημόνιο! Στην πραγματικότητα ενώθηκαν όχι για να σώσουν τον ελληνικό λαό, αλλά για να σώσουν τον ελληνικό καπιταλισμό και για να τσακίσουν το εργατικό κίνημα. Αυτό φαίνεται κι από το ότι στη θέση του πρωθυπουργού επέλεξαν τον Παπαδήμο, έναν τραπεζίτη, ότι πιο μισητό δηλαδή για τον κόσμο! Αυτή η κυβέρνηση είναι από μόνη της ένα πολιτικό πραξικόπημα, αφού δεν την ψήφισε κανείς! Παρ' όλο όμως που φαίνεται παντοδύναμη, αφού έχει τεράστια πλειοψηφία στη βουλή με τη συμμετοχή 3 κομμάτων, είναι ταυτόχρονα και μία ομολογία του φόβου τους και της αδυναμίας τους να νικήσουν το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα.
Ήδη από την πρώτη μέρα της διακυβέρνησής της όμως έχει δείξει ότι είναι μία πολύ επικίνδυνη κυβέρνηση, που προσπαθεί να συνεχίσει και να επεκτείνει τη βάρβαρη πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Στους δύο μήνες που βρίσκεται στην εξουσία, και σε συνδυασμό με την επιδείνωση της κρίσης, η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται, τα χαράτσια της ΔΕΗ απειλούν να αφήσουν χιλιάδες σπίτια χωρίς ρεύμα, τα σχολεία και τα νοσοκομεία αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, ενώ προετοιμάζονται νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων καθώς και η ψήφιση της νέας Δανειακής Σύμβασης που θα σημάνει την οριστική μας χρεοκοπία.
Όπως συμβαίνει με όλες τις κυβερνήσεις, το αν θα πάρει ή όχι μέτρα, ή το πόσο αυτά θα καθυστερήσουν, το για πόσο θα μείνει αυτή η κυβέρνηση πραξικοπηματικά στην εξουσία εξαρτώνται μόνο από τους αγώνες που θα κάνουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Όπως η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε τελικά από τους συνεχείς και μεγαλειώδεις αγώνες που κάναμε, έτσι κι αυτή μπορούμε και πρέπει να τη διώξουμε μια ώρα αρχύτερα σταματώντας τα σχέδια που μαζί με την τρόικα ετοιμάζει σε βάρος μας.
Χρύσανθος
ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ
Το 2011 που μόλις αφήσαμε πίσω μας έφερε εφτά συνολικά φόρους στα ελληνικά σπίτια. Φόρους παλιούς με προσαυξήσεις, όπως οι συνεχείς αυξήσεις στο ΦΠΑ ακόμα και στα είδη πρώτης ανάγκης, και φόρους καινούριους και ληστρικούς. Βέβαια μέσα σε αυτήν την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος όπου διανύουμε, όπως ήταν αναμενόμενο τα βάρη πέφτουν στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα, που καλούνται να αντισταθούν στα βάρβαρα μέτρα που τους επιβάλουν για μία κρίση που δεν ευθύνονται αυτοί. Λόγω της αποτυχημένης πολιτικής του μνημονίου, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-τρόικας αποφάσισε πέρα από τα αντεργατικά μέτρα που ροκανίζουν κάθε μέρα το εισόδημα του ελληνικού λαού, να προσθέσουν στα μηνιαία του έξοδα ένα δυσβάστακτο φόρο ο οποίος είναι πάνω από τις δυνατότητές του, μια που βομβαρδίζεται καθημερινά από συνεχείς και όλο και μεγαλύτερους φόρους.
Έτσι ερχόμαστε σε μία από τις μεγαλύτερες κοροϊδίες και «ληστείες», το χαράτσι. Λέγοντας χαράτσι εννοούμε ένα ποσό το οποίο εντάσσουνε στο λογαριασμό της ΔΕΗ ανάλογα με τα τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού, από 1 μέχρι 10 ευρώ το τετραγωνικό, ανάλογα με την περιοχή που βρίσκεται το κάθε ακίνητο και σύμφωνα με την αντικειμενική του αξία. Ο λόγος για τον οποίο έχουν εντάξει αυτό το ποσό στον λογαριασμό της ΔΕΗ, είναι επειδή γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι εργαζόμενοι της Ελλάδας σε μεγάλο βαθμό έχουν μοχθήσει σκληρά για να πάρουν ένα σπίτι, και με αυτόν τον τρόπο κάνουν έναν ωμό εκβιασμό.
Έτσι μας αναγκάζουν να το πληρώσουμε γιατί διαφορετικά θα μας κοπεί και το ρεύμα, δηλαδή απειλούν για την διακοπή ενός κοινωφελούς, δημοσίου και δικού μας αγαθού, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει κανένα σπίτι. Και όλα αυτά γίνονται για την αύξηση των εσόδων του κράτους κατά 2 δις (μόνο από το χαράτσι της ΔΕΗ) για να δοθούν στους τοκογλύφους δανειστές και στις τράπεζες.
Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στο 2010 και 2011 ενώ οι φόροι αυξήθηκαν, χιλιάδες εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι και όλοι οι υπόλοιποι είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται δραματικά. Η κατάσταση αυτή έφερε σε απόγνωση την ελληνική οικογένεια η οποία αδυνατεί πλέον να πληρώσει μέχρι και τα είδη πρώτης ανάγκης.
Η πρώτη απάντηση σε αυτό το χαράτσι ήρθε από τις λαϊκές συνελεύσεις των γειτονιών. Επηρεασμένοι από το κίνημα των αγανακτισμένων, οι άνθρωποι σε πάρα πολλές συνοικίες της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων άρχισαν από το Σεπτέμβρη να φτιάχνουν συνελεύσεις συνοικιών, στις οποίες σαν θέμα συζήτησης αυτό το διάστημα κυριάρχησε το πώς συλλογικά θα αρνηθούμε την πληρωμή αυτού του χαρατσιού, γιατί δε θέλουμε και δεν έχουμε να το πληρώσουμε. Σε πολλές συνοικίες οι κάτοικοι αποφάσισαν ως μορφή πάλης την κατάληψη των κτηρίων τις ΔΕΗ και την επανασύνδεση του ρεύματος στα σπίτια όπου είχε κοπεί (μερικές φορές και με τη στήριξη των εργαζομένων της ΔΕΗ). Αυτό ήταν μία πρώτη απάντηση στην κυβέρνηση και τη διοίκηση της εταιρείας. Παρ' όλα αυτά το ζήτημα πρέπει να ανοίξει περισσότερο και να εξελιχθεί σε μία μεγάλη ήττα της κυβέρνησης, να μην μπορέσουν να μαζέψουν καθόλου χρήματα από αυτό, ειδικά τώρα που όπως λεν το μέτρο δεν θα είναι έκτακτο (για ένα χρόνο), αλλά μόνιμο. Σαν μαθητές στηρίζουμε και συμμετέχουμε σ' αυτήν την προσπάθεια γιατί όλα αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα πέφτουν στις πλάτες των γονιών μας και έμμεσα και σε εμάς και γιατί οι λαϊκές συνελεύσεις είναι μία από τις πιο αποτελεσματικές μορφές αυτοοργάνωσης.
Έτσι ερχόμαστε σε μία από τις μεγαλύτερες κοροϊδίες και «ληστείες», το χαράτσι. Λέγοντας χαράτσι εννοούμε ένα ποσό το οποίο εντάσσουνε στο λογαριασμό της ΔΕΗ ανάλογα με τα τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού, από 1 μέχρι 10 ευρώ το τετραγωνικό, ανάλογα με την περιοχή που βρίσκεται το κάθε ακίνητο και σύμφωνα με την αντικειμενική του αξία. Ο λόγος για τον οποίο έχουν εντάξει αυτό το ποσό στον λογαριασμό της ΔΕΗ, είναι επειδή γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι εργαζόμενοι της Ελλάδας σε μεγάλο βαθμό έχουν μοχθήσει σκληρά για να πάρουν ένα σπίτι, και με αυτόν τον τρόπο κάνουν έναν ωμό εκβιασμό.
Έτσι μας αναγκάζουν να το πληρώσουμε γιατί διαφορετικά θα μας κοπεί και το ρεύμα, δηλαδή απειλούν για την διακοπή ενός κοινωφελούς, δημοσίου και δικού μας αγαθού, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει κανένα σπίτι. Και όλα αυτά γίνονται για την αύξηση των εσόδων του κράτους κατά 2 δις (μόνο από το χαράτσι της ΔΕΗ) για να δοθούν στους τοκογλύφους δανειστές και στις τράπεζες.
Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στο 2010 και 2011 ενώ οι φόροι αυξήθηκαν, χιλιάδες εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι και όλοι οι υπόλοιποι είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται δραματικά. Η κατάσταση αυτή έφερε σε απόγνωση την ελληνική οικογένεια η οποία αδυνατεί πλέον να πληρώσει μέχρι και τα είδη πρώτης ανάγκης.
Η πρώτη απάντηση σε αυτό το χαράτσι ήρθε από τις λαϊκές συνελεύσεις των γειτονιών. Επηρεασμένοι από το κίνημα των αγανακτισμένων, οι άνθρωποι σε πάρα πολλές συνοικίες της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων άρχισαν από το Σεπτέμβρη να φτιάχνουν συνελεύσεις συνοικιών, στις οποίες σαν θέμα συζήτησης αυτό το διάστημα κυριάρχησε το πώς συλλογικά θα αρνηθούμε την πληρωμή αυτού του χαρατσιού, γιατί δε θέλουμε και δεν έχουμε να το πληρώσουμε. Σε πολλές συνοικίες οι κάτοικοι αποφάσισαν ως μορφή πάλης την κατάληψη των κτηρίων τις ΔΕΗ και την επανασύνδεση του ρεύματος στα σπίτια όπου είχε κοπεί (μερικές φορές και με τη στήριξη των εργαζομένων της ΔΕΗ). Αυτό ήταν μία πρώτη απάντηση στην κυβέρνηση και τη διοίκηση της εταιρείας. Παρ' όλα αυτά το ζήτημα πρέπει να ανοίξει περισσότερο και να εξελιχθεί σε μία μεγάλη ήττα της κυβέρνησης, να μην μπορέσουν να μαζέψουν καθόλου χρήματα από αυτό, ειδικά τώρα που όπως λεν το μέτρο δεν θα είναι έκτακτο (για ένα χρόνο), αλλά μόνιμο. Σαν μαθητές στηρίζουμε και συμμετέχουμε σ' αυτήν την προσπάθεια γιατί όλα αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα πέφτουν στις πλάτες των γονιών μας και έμμεσα και σε εμάς και γιατί οι λαϊκές συνελεύσεις είναι μία από τις πιο αποτελεσματικές μορφές αυτοοργάνωσης.
Κατερίνα & Ελένη
Η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε αύριο και εμείς οι μαθητές στους χώρους δουλειάς, είναι γνωστή. Ένα ένα όλα τα εργασιακά δικαιώματα τα οποία έχουν κατακτηθεί με μεγάλους και σκληρούς αγώνες, καταργούνται από τα επιτελεία της τρόικας και τους εργοδότες. Ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, με την ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, το κράτος έχει δώσει το δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν, με αποτέλεσμα σχεδόν σε κάθε επιχείρηση οι μισθοί να μειώνονται, τα ένσημα να μην κολλιούνται, τα ωράρια και η στοιχειώδης εργατική νομοθεσία που είναι προς όφελος των εργαζόμενων να μην τηρείται και κυρίως η εργοδοτική τρομοκρατία να αυξάνεται συνεχώς.
Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση, σε πολλούς εργασιακούς χώρους οι εργαζόμενοι έχουν πραγματοποιήσει αγώνες που πολλές φορές έχουν οδηγήσει και σε δικαίωσή τους. Τέτοιοι αγώνες είναι στο εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο όπου οι εργάτες βρίσκονται για περισσότερο από δύο μήνες σε απεργία ενάντια στις απολύσεις και τις μειώσεις στους μισθούς τους, στο κανάλι Alter, όπου οι εργαζόμενοι βρίσκονται για δύο μήνες σε επίσχεση εργασίας ζητώντας τα δεδουλευμένα τους, ενώ ειδικά στο χώρο του επισιτισμού, όπου απασχολείται περισσότερο η νεολαία, έχουν γίνει μια σειρά αγώνες όπως στο εστιατόριο Banquet, στα Applebee's και στον Καφεναί στη Θεσσαλονίκη και στο Via Vai στην Αθήνα, που τις περισσότερες φορές έχουν λήξει νικηφόρα.
Ένας τέτοιος αγώνας είναι και αυτός που γίνεται για πάνω από δύο μήνες στα Goody's του Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη. Σ' αυτό το κατάστημα, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και έχει τεράστια κέρδη, ο εργοδότης προσπάθησε πέρυσι να περάσει μία μείωση του μισθού των εργαζομένων κατά 300 ευρώ, καλώντας τους έναν έναν να υπογράψουν τα σχετικά έγγραφα. Με πρωτοβουλία του εργαζόμενου Γ. Τσουκαλά, η πλειοψηφία των εργαζομένων αρνήθηκαν τη διαπραγμάτευση, κατέφυγαν στο σωματείο τους και στην Επιθεώρηση Εργασίας και κατάφεραν να κρατήσουν τους μισθούς τους.
Η εργοδοσία, όμως, δεν το δέχτηκε έτσι απλά. Έτσι στις 4 Οκτώβρη 2011, έστειλε εξώδικη απόλυση στον Τσουκαλά. Ένας «καλοθελητής», ο Σταύρος Αλεξίου, εργαζόμενος στο κατάστημα, δέχτηκε να κάνει ψεύτικη μήνυση στο συνάδελφό του λέγοντας ότι τον είχε χτυπήσει, κι έτσι ο εργοδότης βρήκε ένα πρόσχημα και τον απέλυσε χωρίς αποζημίωση.
Σχεδόν αμέσως σχηματίστηκε από εργαζόμενους στον επισιτισμό και αλληλέγγυους, Επιτροπή Αλληλεγγύης στο συνάδελφο Τσουκαλά, η οποία απαιτούσε να επαναπροσληφθεί ο συνάδελφος και να τηρείται η εργατική νομοθεσία στο κατάστημα. Άρχισαν να γίνονται παραστάσεις διαμαρτυρίας έξω από το κατάστημα, 3 φορές την εβδομάδα. Σ' αυτές τις παραστάσεις διαμαρτυρίας, ο εργοδότης έδειξε για ακόμη μια φορά το πραγματικό του πρόσωπο. Έβαλε μπράβο στην είσοδο του καταστήματος και μαζί με αυτόν έβριζαν και χτύπησαν τους αλληλέγγυους που διαμαρτύρονταν έξω από το μαγαζί. Με μεγάλο ζήλο τον βοηθά και η ασφάλεια Θεσσαλονίκης, η οποία «μαζεύει» στοιχεία αλληλέγγυων πριν και μετά τις κινητοποιήσεις για να τους τρομοκρατήσει.
Στις 30 Νοέμβρη πέρασε σε ακόμα μεγαλύτερη επίθεση, απολύοντας και τη σύζυγο του Γ. Τσουκαλά, Βούλα Κατσιγιάννη, εργαζόμενη 10 χρόνια στο κατάστημα όπως και ο Γιώργος, με τη γελοία δικαιολογία ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Οι πραγματικοί όμως λόγοι της απόλυσης ήταν το ότι η Βούλα συνέχιζε να αντιδράει και το ότι είχε δηλώσει ότι την επομένη της απόλυσής της, 1 Δεκέμβρη που ήταν μέρα Γενικής Απεργίας, θα απεργήσει. Αυτό που σε καμία περίπτωση δεν ήθελε ο εργοδότης ήταν να παραδειγματιστούν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι από το θάρρος των δύο συναδέλφων. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι μετά την απόλυση του Τσουκαλά η προσπάθεια μείωσης των μισθών έχει ξαναρχίσει, οι πληρωμές των μισθών καθυστερούν ακόμα κι ένα μήνα, και επικρατεί κλίμα τρομοκρατίας, αφού όποιος πάει με τον απολυμένο θα χάσει τη δουλειά του.
Οι παραστάσεις διαμαρτυρίας στα Goody's συνεχίστηκαν και μέσα στις γιορτές και συνεχίζονται κάθε εβδομάδα, για την επαναπρόσληψη των δύο εργαζομένων. Είναι όμως ένας αγώνας όχι μόνο για τους δύο εργαζόμενους, αλλά για τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων. Ένας αγώνας ενάντια στις απολύσεις, που σήμερα ισοδυναμούν με ισόβια ανεργία. Η Μαθητική Αντεπίθεση συμμετέχει από την αρχή του αγώνα στις κινητοποιήσεις και στην Επιτροπή Αλληλεγγύης, κι έχει κυκλοφορήσει κι ένα τρικάκι το ποίο μοιράζεται έξω από το κατάστημα και στα σχολεία. Καλούμε κάθε μαθητή και νέο να στηρίξει τον αγώνα, γιατί είναι ένας αγώνας για το δικό μας μέλλον.
Στην πράξη και όχι στα λόγια θα απαγορεύσουμε τις απολύσεις!
Για περισσότερη ενημέρωση το blog της Επιτροπής Αλληλεγγύης είναι: goodysresistance.blogspot.com
Γιάννης
Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση, σε πολλούς εργασιακούς χώρους οι εργαζόμενοι έχουν πραγματοποιήσει αγώνες που πολλές φορές έχουν οδηγήσει και σε δικαίωσή τους. Τέτοιοι αγώνες είναι στο εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο όπου οι εργάτες βρίσκονται για περισσότερο από δύο μήνες σε απεργία ενάντια στις απολύσεις και τις μειώσεις στους μισθούς τους, στο κανάλι Alter, όπου οι εργαζόμενοι βρίσκονται για δύο μήνες σε επίσχεση εργασίας ζητώντας τα δεδουλευμένα τους, ενώ ειδικά στο χώρο του επισιτισμού, όπου απασχολείται περισσότερο η νεολαία, έχουν γίνει μια σειρά αγώνες όπως στο εστιατόριο Banquet, στα Applebee's και στον Καφεναί στη Θεσσαλονίκη και στο Via Vai στην Αθήνα, που τις περισσότερες φορές έχουν λήξει νικηφόρα.
Ένας τέτοιος αγώνας είναι και αυτός που γίνεται για πάνω από δύο μήνες στα Goody's του Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη. Σ' αυτό το κατάστημα, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και έχει τεράστια κέρδη, ο εργοδότης προσπάθησε πέρυσι να περάσει μία μείωση του μισθού των εργαζομένων κατά 300 ευρώ, καλώντας τους έναν έναν να υπογράψουν τα σχετικά έγγραφα. Με πρωτοβουλία του εργαζόμενου Γ. Τσουκαλά, η πλειοψηφία των εργαζομένων αρνήθηκαν τη διαπραγμάτευση, κατέφυγαν στο σωματείο τους και στην Επιθεώρηση Εργασίας και κατάφεραν να κρατήσουν τους μισθούς τους.
Η εργοδοσία, όμως, δεν το δέχτηκε έτσι απλά. Έτσι στις 4 Οκτώβρη 2011, έστειλε εξώδικη απόλυση στον Τσουκαλά. Ένας «καλοθελητής», ο Σταύρος Αλεξίου, εργαζόμενος στο κατάστημα, δέχτηκε να κάνει ψεύτικη μήνυση στο συνάδελφό του λέγοντας ότι τον είχε χτυπήσει, κι έτσι ο εργοδότης βρήκε ένα πρόσχημα και τον απέλυσε χωρίς αποζημίωση.
Σχεδόν αμέσως σχηματίστηκε από εργαζόμενους στον επισιτισμό και αλληλέγγυους, Επιτροπή Αλληλεγγύης στο συνάδελφο Τσουκαλά, η οποία απαιτούσε να επαναπροσληφθεί ο συνάδελφος και να τηρείται η εργατική νομοθεσία στο κατάστημα. Άρχισαν να γίνονται παραστάσεις διαμαρτυρίας έξω από το κατάστημα, 3 φορές την εβδομάδα. Σ' αυτές τις παραστάσεις διαμαρτυρίας, ο εργοδότης έδειξε για ακόμη μια φορά το πραγματικό του πρόσωπο. Έβαλε μπράβο στην είσοδο του καταστήματος και μαζί με αυτόν έβριζαν και χτύπησαν τους αλληλέγγυους που διαμαρτύρονταν έξω από το μαγαζί. Με μεγάλο ζήλο τον βοηθά και η ασφάλεια Θεσσαλονίκης, η οποία «μαζεύει» στοιχεία αλληλέγγυων πριν και μετά τις κινητοποιήσεις για να τους τρομοκρατήσει.
Στις 30 Νοέμβρη πέρασε σε ακόμα μεγαλύτερη επίθεση, απολύοντας και τη σύζυγο του Γ. Τσουκαλά, Βούλα Κατσιγιάννη, εργαζόμενη 10 χρόνια στο κατάστημα όπως και ο Γιώργος, με τη γελοία δικαιολογία ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Οι πραγματικοί όμως λόγοι της απόλυσης ήταν το ότι η Βούλα συνέχιζε να αντιδράει και το ότι είχε δηλώσει ότι την επομένη της απόλυσής της, 1 Δεκέμβρη που ήταν μέρα Γενικής Απεργίας, θα απεργήσει. Αυτό που σε καμία περίπτωση δεν ήθελε ο εργοδότης ήταν να παραδειγματιστούν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι από το θάρρος των δύο συναδέλφων. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι μετά την απόλυση του Τσουκαλά η προσπάθεια μείωσης των μισθών έχει ξαναρχίσει, οι πληρωμές των μισθών καθυστερούν ακόμα κι ένα μήνα, και επικρατεί κλίμα τρομοκρατίας, αφού όποιος πάει με τον απολυμένο θα χάσει τη δουλειά του.
Οι παραστάσεις διαμαρτυρίας στα Goody's συνεχίστηκαν και μέσα στις γιορτές και συνεχίζονται κάθε εβδομάδα, για την επαναπρόσληψη των δύο εργαζομένων. Είναι όμως ένας αγώνας όχι μόνο για τους δύο εργαζόμενους, αλλά για τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων. Ένας αγώνας ενάντια στις απολύσεις, που σήμερα ισοδυναμούν με ισόβια ανεργία. Η Μαθητική Αντεπίθεση συμμετέχει από την αρχή του αγώνα στις κινητοποιήσεις και στην Επιτροπή Αλληλεγγύης, κι έχει κυκλοφορήσει κι ένα τρικάκι το ποίο μοιράζεται έξω από το κατάστημα και στα σχολεία. Καλούμε κάθε μαθητή και νέο να στηρίξει τον αγώνα, γιατί είναι ένας αγώνας για το δικό μας μέλλον.
Στην πράξη και όχι στα λόγια θα απαγορεύσουμε τις απολύσεις!
Για περισσότερη ενημέρωση το blog της Επιτροπής Αλληλεγγύης είναι: goodysresistance.blogspot.com
Γιάννης
KINHMA “OCCUPY”
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ 99%, ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΟ 1%!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ 99%, ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΟ 1%!
Αυτό είναι το κεντρικό σύνθημα στο αμερικάνικο κίνημα “Occupy the Wall Street” (που σημαίνει «Καταλαμβάνουμε την Γουόλ Στριτ»). Το κίνημα ξεκίνησε στις 17 Σεπτέμβρη όταν χιλιάδες διαδηλωτές κατέλαβαν την πλατεία μέσα στην Γουόλ Στριτ, το μέρος όπου είναι συγκεντρωμένα όλες οι τράπεζες, το χρηματιστήριο και οι χρηματοπιστωτικές εταιρείες. Οι διαδηλωτές διαμαρτύρονταν για τα συνεχή μέτρα λιτότητας, την τεράστια ανεργία, τη φτώχεια, τη «δικτατορία των τραπεζών και του κεφαλαίου» σε όλους τους τομείς.
Η κατάληψη του πλατείας στηρίχθηκε από πάρα πολύ κόσμο, επεκτάθηκε σε άλλες πολιτείες των ΗΠΑ αλλά και σε άλλες χώρες (π.χ. Αγγλία) προκαλώντας τρόμο στις κυβερνήσεις αλλά και στις τράπεζες και το διεθνές κεφάλαιο. Στα μέσα Νοέμβρη η αμερικάνικη αστυνομία πραγματοποίησε επιχείρηση «σκούπα» εκκενώνοντας βίαια τον χώρο και πραγματοποιώντας εκατοντάδες συλλήψεις. Παρ' όλα αυτά το κίνημα όχι μόνο δεν σταμάτησε αλλά την επόμενη μέρα πραγματοποίησε μια μεγάλη διαδήλωση και μαζικοποιήθηκε. Ακόμα και την πρωτοχρονιά, πλήθος κόσμου κατέλαβε ξανά την πλατεία και η αστυνομία απάντησε ξανά με καταστολή.
Το κίνημα αυτό είναι σίγουρα επηρεασμένο από τις καταλήψεις πλατειών στην Ευρώπη και κυρίως στην Ισπανία και στην Ελλάδα, όπου το «κίνημα των αγανακτισμένων» για ενάμιση μήνα φρέναρε τα σχέδια της κυβέρνησης και στο αποκορύφωμά του, στα «Ιουνιανά», δηλαδή τη 48ωρη απεργία 28-29 Ιούνη στην πλατεία Συντάγματος κόντεψε να την ανατρέψει. Επίσης επηρεάστηκε και από την αράβικη επανάσταση και κυρίως από την Αίγυπτο, όπου οι αιγύπτιοι εξεγερμένοι είχαν σαν κέντρο του αγώνα τους την πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου και κατάφεραν να διώξουν τον δικτάτορα Μουμπάρακ.
Το μεγαλειώδες κίνημα των αμερικάνων εργαζόμενων είναι ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της προηγούμενης χρονιάς. Αν οι αράβικες επαναστάσεις κατέρριψαν το μύθο ότι οι επαναστάσεις πλέον δεν μπορούν να γίνουν, το κίνημα “Occupy the Wall Street” κατέρριψε το μύθο ότι στις ΗΠΑ δεν γίνονται αγώνες. Τα κινήματα επηρεάζονται μεταξύ τους και οι εργαζόμενοι μαθαίνουν οι μεν από τους δε.
Σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι και η νεολαία της Ευρώπης αλλά και όλου του κόσμου δέχονται τεράστια συντονισμένη επίθεση από τις κυβερνήσεις τους, για να σωθεί σε βάρος τους το καπιταλιστικό σύστημα, ο συντονισμός των αγώνων και των κινημάτων σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο είναι πιο αναγκαίος από ποτέ. Γιατί όπως η βαρβαρότητα του συστήματος και η επίθεση δεν έχουν σύνορα, έτσι δεν πρέπει να έχει και η απάντηση των από κάτω. Και όπως λένε και οι αμερικάνοι αγανακτισμένοι: Είμαστε το 99% και είσαστε μόνο το 1% της κοινωνίας!
Γιώργος - Θανάσης
Η κατάληψη του πλατείας στηρίχθηκε από πάρα πολύ κόσμο, επεκτάθηκε σε άλλες πολιτείες των ΗΠΑ αλλά και σε άλλες χώρες (π.χ. Αγγλία) προκαλώντας τρόμο στις κυβερνήσεις αλλά και στις τράπεζες και το διεθνές κεφάλαιο. Στα μέσα Νοέμβρη η αμερικάνικη αστυνομία πραγματοποίησε επιχείρηση «σκούπα» εκκενώνοντας βίαια τον χώρο και πραγματοποιώντας εκατοντάδες συλλήψεις. Παρ' όλα αυτά το κίνημα όχι μόνο δεν σταμάτησε αλλά την επόμενη μέρα πραγματοποίησε μια μεγάλη διαδήλωση και μαζικοποιήθηκε. Ακόμα και την πρωτοχρονιά, πλήθος κόσμου κατέλαβε ξανά την πλατεία και η αστυνομία απάντησε ξανά με καταστολή.
Το κίνημα αυτό είναι σίγουρα επηρεασμένο από τις καταλήψεις πλατειών στην Ευρώπη και κυρίως στην Ισπανία και στην Ελλάδα, όπου το «κίνημα των αγανακτισμένων» για ενάμιση μήνα φρέναρε τα σχέδια της κυβέρνησης και στο αποκορύφωμά του, στα «Ιουνιανά», δηλαδή τη 48ωρη απεργία 28-29 Ιούνη στην πλατεία Συντάγματος κόντεψε να την ανατρέψει. Επίσης επηρεάστηκε και από την αράβικη επανάσταση και κυρίως από την Αίγυπτο, όπου οι αιγύπτιοι εξεγερμένοι είχαν σαν κέντρο του αγώνα τους την πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου και κατάφεραν να διώξουν τον δικτάτορα Μουμπάρακ.
Το μεγαλειώδες κίνημα των αμερικάνων εργαζόμενων είναι ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της προηγούμενης χρονιάς. Αν οι αράβικες επαναστάσεις κατέρριψαν το μύθο ότι οι επαναστάσεις πλέον δεν μπορούν να γίνουν, το κίνημα “Occupy the Wall Street” κατέρριψε το μύθο ότι στις ΗΠΑ δεν γίνονται αγώνες. Τα κινήματα επηρεάζονται μεταξύ τους και οι εργαζόμενοι μαθαίνουν οι μεν από τους δε.
Σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι και η νεολαία της Ευρώπης αλλά και όλου του κόσμου δέχονται τεράστια συντονισμένη επίθεση από τις κυβερνήσεις τους, για να σωθεί σε βάρος τους το καπιταλιστικό σύστημα, ο συντονισμός των αγώνων και των κινημάτων σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο είναι πιο αναγκαίος από ποτέ. Γιατί όπως η βαρβαρότητα του συστήματος και η επίθεση δεν έχουν σύνορα, έτσι δεν πρέπει να έχει και η απάντηση των από κάτω. Και όπως λένε και οι αμερικάνοι αγανακτισμένοι: Είμαστε το 99% και είσαστε μόνο το 1% της κοινωνίας!
Γιώργος - Θανάσης
Η εξέγερση που είχε ξεσπάσει στον αραβικό κόσμο περίπου πριν από ένα χρόνο και εξαπλώθηκε ραγδαία συνεχίζεται ακόμα σε πολλές αραβικές χώρες με διαφορές βέβαια από χώρα σε χώρα αλλά και με κάποια κοινά χαρακτηριστικά:
Πρώτον, είναι η προσπάθεια των αστών (πλουσίων) και των κυβερνήσεων να διατηρήσουν τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις ή να τις ανακυκλώσουν αλλάζοντας τους προσωπείο για να ξεγελάσουν τους αραβικούς λαούς και να συνεχίσουν τις ίδιες αντιλαϊκές πολιτικές που ασκούσαν τις τελευταίες δεκαετίες.
Δεύτερον, ο διαρκής αγώνας και οι διαρκείς αιματοχυσίες των εργαζομένων, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων που με διαφορετικό τρόπο σε κάθε χώρα, διεκδικούν και παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, για καλύτερη εργασία, για καλύτερη παιδεία, για καλύτερο βιοτικό επίπεδο, για περισσότερα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες που τόσα χρόνια τα τυραννικά καθεστώτα τους τα είχαν στερήσει.
Παρόλα αυτά, όμως, παρατηρείται επίσης και ένα κοινό πρόβλημα σε όλες αυτές τις χώρες που μας δείχνει ότι η κατάστασή τους δεν ήταν τυχαία τόσα χρόνια. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ακόμα σε καμία από αυτές τις χώρες μια πολιτική δύναμη με επαναστατική πολιτική που να μπορέσει να συμβάλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη του κινήματος, να δώσει μια πολιτική γραμμή στον κόσμο και να τον καθοδηγήσει στην ελευθερία του και την αυτοοργάνωση του μέσα από την επανάσταση. Αυτό δίνει την δυνατότητα στους ιμπεριαλιστές που τόσα χρόνια στράγγιζαν το αίμα αυτών των λαών, να παρουσιάζουν τους αγώνες τους με φεστιβαλικό ή θρησκευτικό χαρακτήρα σαμποτάροντάς τους, αλλά και τους ντόπιους πολιτικούς και επιχειρηματίες να ελίσσονται πολιτικά.
Όμως η αδυναμία όλων αυτών των αντιλαϊκών και φιλοιμπεριαλιστικών πολιτικών που ακολουθούν οι κυβερνήσεις στις αραβικές χώρες (δηλαδή η ασταμάτητη καταστολή, η μη παραχώρηση έστω κάποιων βασικών δικαιωμάτων, ο συνεχής πόλεμος) οδηγεί όλους τους αραβικούς λαούς να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Και είναι σίγουρο ότι μέσα από τον αγώνα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να οικοδομηθεί μια επαναστατική δύναμη, να κυριαρχήσει μια επαναστατική πολιτική μέσα στους άραβες εργαζόμενους και νεολαίους έτσι ώστε η επανάσταση που ξεκίνησε εδώ και ένα χρόνο να οδηγηθεί στην νίκη: στην ανατροπή των διεφθαρμένων δικτατοριών και της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, στην ικανοποίηση όλων των πολιτικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων δηλαδή στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Πρώτον, είναι η προσπάθεια των αστών (πλουσίων) και των κυβερνήσεων να διατηρήσουν τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις ή να τις ανακυκλώσουν αλλάζοντας τους προσωπείο για να ξεγελάσουν τους αραβικούς λαούς και να συνεχίσουν τις ίδιες αντιλαϊκές πολιτικές που ασκούσαν τις τελευταίες δεκαετίες.
Δεύτερον, ο διαρκής αγώνας και οι διαρκείς αιματοχυσίες των εργαζομένων, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων που με διαφορετικό τρόπο σε κάθε χώρα, διεκδικούν και παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, για καλύτερη εργασία, για καλύτερη παιδεία, για καλύτερο βιοτικό επίπεδο, για περισσότερα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες που τόσα χρόνια τα τυραννικά καθεστώτα τους τα είχαν στερήσει.
Παρόλα αυτά, όμως, παρατηρείται επίσης και ένα κοινό πρόβλημα σε όλες αυτές τις χώρες που μας δείχνει ότι η κατάστασή τους δεν ήταν τυχαία τόσα χρόνια. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ακόμα σε καμία από αυτές τις χώρες μια πολιτική δύναμη με επαναστατική πολιτική που να μπορέσει να συμβάλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη του κινήματος, να δώσει μια πολιτική γραμμή στον κόσμο και να τον καθοδηγήσει στην ελευθερία του και την αυτοοργάνωση του μέσα από την επανάσταση. Αυτό δίνει την δυνατότητα στους ιμπεριαλιστές που τόσα χρόνια στράγγιζαν το αίμα αυτών των λαών, να παρουσιάζουν τους αγώνες τους με φεστιβαλικό ή θρησκευτικό χαρακτήρα σαμποτάροντάς τους, αλλά και τους ντόπιους πολιτικούς και επιχειρηματίες να ελίσσονται πολιτικά.
Όμως η αδυναμία όλων αυτών των αντιλαϊκών και φιλοιμπεριαλιστικών πολιτικών που ακολουθούν οι κυβερνήσεις στις αραβικές χώρες (δηλαδή η ασταμάτητη καταστολή, η μη παραχώρηση έστω κάποιων βασικών δικαιωμάτων, ο συνεχής πόλεμος) οδηγεί όλους τους αραβικούς λαούς να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Και είναι σίγουρο ότι μέσα από τον αγώνα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να οικοδομηθεί μια επαναστατική δύναμη, να κυριαρχήσει μια επαναστατική πολιτική μέσα στους άραβες εργαζόμενους και νεολαίους έτσι ώστε η επανάσταση που ξεκίνησε εδώ και ένα χρόνο να οδηγηθεί στην νίκη: στην ανατροπή των διεφθαρμένων δικτατοριών και της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, στην ικανοποίηση όλων των πολιτικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων δηλαδή στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Ελισάβετ & Χρύσανθος
Από τη σύνταξη
Όλοι οι μαθητές αντιμετωπίζουμε καθημερινά ένα βουνό από υποχρεώσεις, είτε στο σχολείο, είτε στο φροντιστήριο, είτε σε οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα έχουμε. Αποτέλεσμα αυτού είναι να μη μας μένει σχεδόν καθόλου ελεύθερος χρόνος για να συζητήσουμε, να λύσουμε τα προβλήματά μας αλλά και να ασχοληθούμε με τα ενδιαφέροντα που σαν παιδιά ή σαν έφηβοι έχουμε.
Στο γνωστό όμως πρόβλημα του ελεύθερου χρόνου, τον τελευταίο καιρό έχουν προστεθεί κι άλλα, αφού η οικονομική κρίση και κυρίως οι συνέπειές της δε θα μπορούσαν να μη μας επηρεάσουν. Όλοι μας βλέπουμε με τον καιρό το χαρτζιλίκι μας να μειώνεται, αφού μειώνεται ο μισθός των γονιών μας-ή πολύ συχνά μένουν άνεργοι. Η μόρφωσή μας και το μέλλον μας δε φαίνεται να έχει ιδιαίτερη αξία για τις κυβερνήσεις αφού κάθε χρόνο κόβουν μεγάλα ποσά από την παιδεία( όπως κι από την υγεία), τα οποία όμως τα δίνουν σε τράπεζες ή επιχειρηματίες. Η είσοδος στο πανεπιστήμιο για να μπορέσουμε να βρούμε μια δουλειά με καλύτερες συνθήκες έχει καταντήσει άθλος, τόσο από επίπεδο δυσκολίας όσο και σε οικονομικό επίπεδο αφού τα χρήματα που πρέπει να διαθέσουμε σε φροντιστήρια είναι πάρα πολλά. Η μεγαλύτερη δοκιμασία όμως μας περιμένει όταν πάμε να δουλέψουμε. Σχεδόν όλοι οι νέοι (πτυχιούχοι ή όχι) δουλεύουν σήμερα με τους χειρότερους όρους. Η γενιά των 700 ευρώ είναι πλέον παρελθόν, αφού πλέον μιλάμε για γενιά των 400 (και όσο πάει κατεβαίνει) και φυσικά ούτε λόγος για ασφάλιση, ιατρκή περίθαλψη κτλ. Και σα να μην έφταναν αυτά, η νεολαία φαίνεται να στοχοποιείται με κάθε τρόπο σα να φταίει αυτή για ότι κακό συμβαίνει. Η δολοφονία του Αλέξη από τον μπάτσο Κορκωνέα το Δεκέμβρη του 08 ήταν μία πολύ παραστατική περιγραφή για αυτό που νιώθουμε. Ότι δηλαδή αυτοί που κυβερνάν δολοφονούν τη νεολαία, μεταφορικά και κυριολεκτικά
Όλα αυτά όμως που αντιμετωπίζουμε καθημερινά δεν πρέπει να πιστέψουμε ότι είναι κάτι μοιραίο ή ανεξήγητο. Υπάρχουν λόγοι που κάποιοι σήμερα ζουν στη φτώχεια ή απολύονται ή δολοφονούνται ή ακόμα χειρότερα δεν έχουν ούτε τα βασικά είδη επιβίωσης (π.χ Αφρική, Αϊτή), ενώ κάποιοι άλλοι πλουτίζουν και πλουτίζουν ακριβώς εξαιτίας της φτώχειας των άλλων. Για αυτά φταίει ότι η κοινωνία που ζούμε λειτουργεί με βάση το κέρδος λίγων επιχειρηματιών και όχι με βάση τις ανάγκες της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Από την κρίση στην οποία έχει μπει το καπιταλιστικό σύστημα και που είναι η χειρότερη που γνώρισε ποτέ, δε θα βγει ούτε εύκολα ούτε ανώδυνα, αντίθετα θα κατρακυλάει και θα προσπαθεί να παρασύει κι εμάς στην κατρακύλα του,
Κι αν μέχρι τώρα υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες για το αν θα μπορέσουμε να έχουμε μια αξιοπρεπή ζωή είτε σα μαθητές είτε μετά το σχολείο, τώρα που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έφερε στις ζωές μας τη χούντα του ΔΝΤ, για ένα πράγμα πρέπει να είμαστε σίγουροι: Δε θα μας χαρίσει κανείς τίποτα! Μόνο αν παλέψουμε μαζί με όλη τη νεολαία και τους εργαζόμενους για να ξεφορτωθούμε αυτούς τους κλέφτες, μόνο αν πάρουμε εμείς οι ίδιοι τις ζωές μας στα χέρια μας μπορούμε να ελπίζουμε.
Για να λύσουμε λοιπόν τα προβλήματα μας πρέπει πρώτα να τα εξηγήσουμε. Να τα συζητήσουμε μεταξύ μας να σκεφτούμε τους τρόπους που θα τα αντιμετωπίσουμε. Ήδη από τον περσινό Δεκέμβρη κάτι φαίνεται να έχει αλλάξει. Ο Δεκέμβρης ήταν ένα μεγάλο «σχολείο» για όλους μας. Ήταν όμως και μια προειδοποίηση προς κυβερνήσεις, αφεντικά, αστυνομία, δικαστές κτλ, ότι η νεολαία δε θα αντέξει άλλο αυτή τη ζωή που της επέβαλλαν.
Για όλους αυτούς τους λόγους και για άλλους ακόμα αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε τη Μαθητική Αντεπίθεση. Η Μ.Α. είναι μία ομάδα μαθητών η οποία έχει σκοπό να βοηθήσει το μαθητικό κίνημα να σταθεί στα πόδια του και να τα βάλει μ' αυτούς που ευθύνονται για το αβέβαιο μέλλον των νέων. Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν σωτήρες κι ότι ο μόνος τρόπος για να έχουμε δικαιώματα είναι να τα κατακτήσουμε με τους αγώνες μας, και μάλιστα με αγώνες αποφασιστικούς κι ανυποχώρητους, γιατί και ο εχθρός είναι μεγάλος, και εμείς δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Έχουμε όμως να κερδίσουμε τη ζωή και το μέλλον μας!
Θέλουμε να συμμετέχουμε και να βοηθάμε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα που γίνεται κι επιδιώκουμε γι'αυτό να φτιάξουμε σε όσα περισσότερα σχολεία γίνεται ομάδες μαθητών που θα συζητάν και θα ενημερώνουν τους συμμαθητές τους για αυτά που γίνονται. Να υπάρχουν δηλαδή δράσεις και κινητοποιήσεις για θέμα όπως μια άδικη αποβολή ενός συμμαθητή μας, μέχρι το κατέβασμα ενός νόμου κτλ..
Το μαθητικό κίνημα κατά τη γνώμη μας μπορεί να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο από δω και μπρος. Αρκεί να γνωρίζει που βαδίζει, τι θέλει και να λειτουργει με αυτοοργάνωση. Να γίνονται δηλαδή συνελεύσεις και συντονιστικά σχολείων όπου οι ίδιοι οι μαθητές θα αποφασίζουν πώς θα οργανώσουν τις κινητοποιήσεις τους και όχι κάποιοι «ειδικοί» ή κάποια συντονιστικά «φάντασματα» όπως το Σ.Α.Σ.Θ..
Το μέλλον που μας ετοιμάζουν κυβερνήσεις και αφεντικά είναι πολύ σκοτεινό, ο μόνος τρόπος όμως για να το αποτρέψουμε είναι να αγωνιστούμε. Εμείς αισιοδοξούμε ότι έτσι όχι μόνο θα καλυτερέψουμε τη ζωή μας αλλά θα καταφέρουμε και να απαλλάχτούμε από αυτό το σύστημα της φτώχειας, του ρατσισμού και της εκμετάλλευσης και να φτιάξουμε έναν κόσμο βασισμένο στην ισότητα και την αλληλεγγύη που να σέβεται την ανθρώπινη ζωή και τη φύση.
Το εφημεριδάκι που διαβάζεις θα προσπαθήσουμε να το εκδίδουμε όσο πιο τακτικά γίνεται. Μπορείτε όλοι να μας στέλνετε τις απόψεις σας ή κάποια νέα από το σχολείο σας και να έρθετε σε επαφή. Η Μαθητική Αντεπίθεση συναντιέται έτσι κι αλλιώς κάθε Σάββατο στις 17.00 στο πολιτικό-πολιτιστικό στέκι Ίσκρα, οδός Αμύντα 12, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και καλούμε όλους να έρθετε να συζητήσουμε μαζί.
Στο γνωστό όμως πρόβλημα του ελεύθερου χρόνου, τον τελευταίο καιρό έχουν προστεθεί κι άλλα, αφού η οικονομική κρίση και κυρίως οι συνέπειές της δε θα μπορούσαν να μη μας επηρεάσουν. Όλοι μας βλέπουμε με τον καιρό το χαρτζιλίκι μας να μειώνεται, αφού μειώνεται ο μισθός των γονιών μας-ή πολύ συχνά μένουν άνεργοι. Η μόρφωσή μας και το μέλλον μας δε φαίνεται να έχει ιδιαίτερη αξία για τις κυβερνήσεις αφού κάθε χρόνο κόβουν μεγάλα ποσά από την παιδεία( όπως κι από την υγεία), τα οποία όμως τα δίνουν σε τράπεζες ή επιχειρηματίες. Η είσοδος στο πανεπιστήμιο για να μπορέσουμε να βρούμε μια δουλειά με καλύτερες συνθήκες έχει καταντήσει άθλος, τόσο από επίπεδο δυσκολίας όσο και σε οικονομικό επίπεδο αφού τα χρήματα που πρέπει να διαθέσουμε σε φροντιστήρια είναι πάρα πολλά. Η μεγαλύτερη δοκιμασία όμως μας περιμένει όταν πάμε να δουλέψουμε. Σχεδόν όλοι οι νέοι (πτυχιούχοι ή όχι) δουλεύουν σήμερα με τους χειρότερους όρους. Η γενιά των 700 ευρώ είναι πλέον παρελθόν, αφού πλέον μιλάμε για γενιά των 400 (και όσο πάει κατεβαίνει) και φυσικά ούτε λόγος για ασφάλιση, ιατρκή περίθαλψη κτλ. Και σα να μην έφταναν αυτά, η νεολαία φαίνεται να στοχοποιείται με κάθε τρόπο σα να φταίει αυτή για ότι κακό συμβαίνει. Η δολοφονία του Αλέξη από τον μπάτσο Κορκωνέα το Δεκέμβρη του 08 ήταν μία πολύ παραστατική περιγραφή για αυτό που νιώθουμε. Ότι δηλαδή αυτοί που κυβερνάν δολοφονούν τη νεολαία, μεταφορικά και κυριολεκτικά
Όλα αυτά όμως που αντιμετωπίζουμε καθημερινά δεν πρέπει να πιστέψουμε ότι είναι κάτι μοιραίο ή ανεξήγητο. Υπάρχουν λόγοι που κάποιοι σήμερα ζουν στη φτώχεια ή απολύονται ή δολοφονούνται ή ακόμα χειρότερα δεν έχουν ούτε τα βασικά είδη επιβίωσης (π.χ Αφρική, Αϊτή), ενώ κάποιοι άλλοι πλουτίζουν και πλουτίζουν ακριβώς εξαιτίας της φτώχειας των άλλων. Για αυτά φταίει ότι η κοινωνία που ζούμε λειτουργεί με βάση το κέρδος λίγων επιχειρηματιών και όχι με βάση τις ανάγκες της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Από την κρίση στην οποία έχει μπει το καπιταλιστικό σύστημα και που είναι η χειρότερη που γνώρισε ποτέ, δε θα βγει ούτε εύκολα ούτε ανώδυνα, αντίθετα θα κατρακυλάει και θα προσπαθεί να παρασύει κι εμάς στην κατρακύλα του,
Κι αν μέχρι τώρα υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες για το αν θα μπορέσουμε να έχουμε μια αξιοπρεπή ζωή είτε σα μαθητές είτε μετά το σχολείο, τώρα που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έφερε στις ζωές μας τη χούντα του ΔΝΤ, για ένα πράγμα πρέπει να είμαστε σίγουροι: Δε θα μας χαρίσει κανείς τίποτα! Μόνο αν παλέψουμε μαζί με όλη τη νεολαία και τους εργαζόμενους για να ξεφορτωθούμε αυτούς τους κλέφτες, μόνο αν πάρουμε εμείς οι ίδιοι τις ζωές μας στα χέρια μας μπορούμε να ελπίζουμε.
Για να λύσουμε λοιπόν τα προβλήματα μας πρέπει πρώτα να τα εξηγήσουμε. Να τα συζητήσουμε μεταξύ μας να σκεφτούμε τους τρόπους που θα τα αντιμετωπίσουμε. Ήδη από τον περσινό Δεκέμβρη κάτι φαίνεται να έχει αλλάξει. Ο Δεκέμβρης ήταν ένα μεγάλο «σχολείο» για όλους μας. Ήταν όμως και μια προειδοποίηση προς κυβερνήσεις, αφεντικά, αστυνομία, δικαστές κτλ, ότι η νεολαία δε θα αντέξει άλλο αυτή τη ζωή που της επέβαλλαν.
Για όλους αυτούς τους λόγους και για άλλους ακόμα αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε τη Μαθητική Αντεπίθεση. Η Μ.Α. είναι μία ομάδα μαθητών η οποία έχει σκοπό να βοηθήσει το μαθητικό κίνημα να σταθεί στα πόδια του και να τα βάλει μ' αυτούς που ευθύνονται για το αβέβαιο μέλλον των νέων. Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν σωτήρες κι ότι ο μόνος τρόπος για να έχουμε δικαιώματα είναι να τα κατακτήσουμε με τους αγώνες μας, και μάλιστα με αγώνες αποφασιστικούς κι ανυποχώρητους, γιατί και ο εχθρός είναι μεγάλος, και εμείς δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Έχουμε όμως να κερδίσουμε τη ζωή και το μέλλον μας!
Θέλουμε να συμμετέχουμε και να βοηθάμε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα που γίνεται κι επιδιώκουμε γι'αυτό να φτιάξουμε σε όσα περισσότερα σχολεία γίνεται ομάδες μαθητών που θα συζητάν και θα ενημερώνουν τους συμμαθητές τους για αυτά που γίνονται. Να υπάρχουν δηλαδή δράσεις και κινητοποιήσεις για θέμα όπως μια άδικη αποβολή ενός συμμαθητή μας, μέχρι το κατέβασμα ενός νόμου κτλ..
Το μαθητικό κίνημα κατά τη γνώμη μας μπορεί να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο από δω και μπρος. Αρκεί να γνωρίζει που βαδίζει, τι θέλει και να λειτουργει με αυτοοργάνωση. Να γίνονται δηλαδή συνελεύσεις και συντονιστικά σχολείων όπου οι ίδιοι οι μαθητές θα αποφασίζουν πώς θα οργανώσουν τις κινητοποιήσεις τους και όχι κάποιοι «ειδικοί» ή κάποια συντονιστικά «φάντασματα» όπως το Σ.Α.Σ.Θ..
Το μέλλον που μας ετοιμάζουν κυβερνήσεις και αφεντικά είναι πολύ σκοτεινό, ο μόνος τρόπος όμως για να το αποτρέψουμε είναι να αγωνιστούμε. Εμείς αισιοδοξούμε ότι έτσι όχι μόνο θα καλυτερέψουμε τη ζωή μας αλλά θα καταφέρουμε και να απαλλάχτούμε από αυτό το σύστημα της φτώχειας, του ρατσισμού και της εκμετάλλευσης και να φτιάξουμε έναν κόσμο βασισμένο στην ισότητα και την αλληλεγγύη που να σέβεται την ανθρώπινη ζωή και τη φύση.
Το εφημεριδάκι που διαβάζεις θα προσπαθήσουμε να το εκδίδουμε όσο πιο τακτικά γίνεται. Μπορείτε όλοι να μας στέλνετε τις απόψεις σας ή κάποια νέα από το σχολείο σας και να έρθετε σε επαφή. Η Μαθητική Αντεπίθεση συναντιέται έτσι κι αλλιώς κάθε Σάββατο στις 17.00 στο πολιτικό-πολιτιστικό στέκι Ίσκρα, οδός Αμύντα 12, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και καλούμε όλους να έρθετε να συζητήσουμε μαζί.
Πώς να οργανώσουμε αποτελεσματικά τους αγώνες.
Η πρόταση της Μαθητικής Αντεπίθεσης
Η πρόταση της Μαθητικής Αντεπίθεσης
Σήμερα είναι ίσως η πρώτη φορά που οι μαθητές δεν έχουμε απέναντι μας ούτε μόνο ένα νόμο για την παιδεία, ούτε απλά έναν υπουργό ή μία κυβέρνηση. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη μεγαλύτερη επίθεση που έχει δεχτεί ποτέ η νεολαία στην Ελλάδα. Η χώρα εδώ και ένα χρόνο βρίσκεται κάτω από τη χούντα τρόικας και μνημονίου. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι αποφασισμένη να πάει μέχρι τέλους αυτήν την πολιτική η οποία μπορεί να περιγραφεί με μία απλή φράση: «Κόψτε τα πάντα». Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο η κυβέρνηση έχει κόψει μισθούς, επιδόματα και συντάξεις των εργαζομένων του δημόσιου τομέα, έχει αφήσει ανεξέλεγκτους τους εργοδότες στον ιδιωτικό τομέα καταργώντας τις συλλογικές συμβάσεις, έχει βάλει εισιτήριο 5 ευρώ στα νοσοκομεία, έχει δώσει νέο «δώρο» 30 δις στις τράπεζες, έχει αυξήσει κάθε είδους φορολόγηση των φτωχών, και η λίστα με τα μέτρα μοιάζει σχεδόν ατέλειωτη. Το χειρότερο είναι ότι αυτά τα μέτρα δεν είναι καν η αρχή της επίθεσης αφού τώρα παραδέχτηκαν ότι μετά το 2012 που κανονικά θα βγαίναμε από την περίοδο λιτότητας, έρχεται νέο μνημόνιο για το 2012-2015, μεγαλύτερο από το τωρινό! Η αλήθεια είναι ότι μας προετοιμάζουν για μόνιμη λιτότητα! Ταυτόχρονα με μπόλικο θράσος οι απεσταλμένοι της τρόικας ανακοίνωσαν ότι για να σωθεί η χώρα θα πρέπει να βρει 50 δις από «αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας». Σε απλά ελληνικά ο στόχος είναι να πουληθεί ότι ανήκει στο δημόσιο, είτε είναι κτίρια και αγροτεμάχια, είτε είναι δημόσιες επιχειρήσεις, σχολεία, νοσοκομεία, είτε είναι ολόκληρες περιοχές από δάση, παραλίες κλπ.
Είναι πλέον προφανές ότι η παιδεία δεν έχει κανένα ρόλο σε αυτό το πρόγραμμα. Τα σχολεία είναι για την κυβέρνηση και τους επιχειρηματίες και τραπεζίτες που εξυπηρετεί ένα επιπλέον έξοδο, που πρέπει να κοπεί άμεσα. Όσο για τους μαθητές όπως και για την υπόλοιπη νεολαία το βιοτικό τους επίπεδο πρόκειται να φτάσει σε απίστευτα χαμηλά επίπεδα. Η επίθεση στην παιδεία συνοψίζεται σε δύο κυρίως επίπεδα: α) Τη μείωση των δαπανών για την παιδεία (ήδη φέτος για τα σχολεία η χρηματοδότηση μειώθηκε κατά 15% ενώ για τα πανεπιστήμια 27%) με κάθε τρόπο, δηλαδή με συγχωνεύσεις τμημάτων, με απολύσεις καθηγητών,με σταμάτημα κάποιων παροχών στους μαθητές (όπως η ενισχυτική διδασκαλία και η μεταφορά των μαθητών με σχολικά που σταμάτησαν φέτος). Σύντομα θα πάει προς ψήφιση ο νέος νόμος της Διαμαντοπούλου για το «νέο σχολείο», με τον οποίο θα γίνει καθεστώς το σχολείο των περικοπών και σαν λογικό επακόλουθο θα έρθουν τα δίδακτρα, η μαζική εγκατάλειψη του σχολείου από παιδιά εργατικών οικογενειών, η χειροτέρευση του επιπέδου μόρφωσης κλπ. Και β) κυρίως με κλεισίματα σχολείων. Ήδη στην αρχή της χρονιάς σταμάτησε η λειτουργία των αθλητικών σχολείων, ενώ αυτό το μήνα ανακοινώθηκε σε ποια σχολεία θα μπει λουκέτο από το Σεπτέμβρη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ακολουθήσουν πολλά ακόμη.
Το αν θα υπάρχουν σε λίγο και καιρό ή όχι σχολεία, το αν αυτά θα είναι δωρεάν και για όλα τα παιδια, εξαρτάται μόνο από τους αγώνες μας, όπως ακριβώς το αν θα συνεχίσουμε να έχουμε δικαιώματα ή αν θα ζήσουμε σα δουλοπάροικοι εξαρτάται από τους αγώνες των εργαζομένων. Σα Μαθητική Αντεπίθεση πιστεύουμε ότι το μαθητικό κίνημα πρέπει τώρα να παλέψει πάνω σε τρεις άξονες:
1. Αγώνας για να σώσουμε τα σχολεία μας. Να μην αφήσουμε κανένα σχολείο να κλείσει. Κάθε κλείσιμο ή συγχώνευση που θα γίνει θα σημαίνει λιγότερα δικαιώματα για κάποιους μαθητές, θα είναι μία υποχώρηση της νεολαίας απέναντι στην κυβέρνηση
2. Να μην κατατεθεί και να μην περάσει ο νόμος Διαμαντοπούλου και κανένας άλλος για τα σχολεία ή τα πανεπιστήμια. Τα μεγάλα λόγια για «εκσυγχρονισμό» των σχολείων δεν πρέπει καθόλου να μας ξεγελούν. Ένας νόμος της κυβέρνησης του μνημονίου έχει τους ίδιους στόχους με το μνημόνιο: Την κατάργηση των δικαιωμάτων μας για να αποπληρώνεται το ληστρικό χρέος της Ελλάδας και για να μην θιγούν από την κρίση οι επιχειρηματίες.
3. Να διώξουμε τη χούντα του ΠΑΣΟΚ και της τρόικας. Να κάνουμε το μνημόνιο κουρελόχαρτο. Πρέπει να καταλάβουμε καλά ότι όσα σχολεία κι αν σώσουμε, όσο κι αν καθυστερήσουμε την ψήφιση κάποιου νόμου, η επίθεση θα ξαναγίνει μεγαλύτερη. Πρέπει λοιπόν να παλέψουμε για τη συνολική ανατροπή του μνημονίου, γιατί αυτά τα προβλήματα δεν τα αντιμετωπίζουμε μόνο σαν μαθητές. Το να πετύχουν μία νίκη εναντίον του μνημονίου πχ οι εργαζόμενοι θα είναι νίκη και για τους μαθητές αφού θα σωθούν τα δικαιώματα που από μας πάει να στερήσει η κυβέρνηση.
Είναι βασικό ότι ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να νικήσει ένα τόσο μεγάλο αντίπαλο και επίσης ότι κανένας σωτήρας δεν υπάρχει, καμιά κυβέρνηση όσο «φιλολαϊκά» κι αν εμφανίζεται δε θα μας βγάλει από αυτήν την κόλαση. Άρα το κύριο μέλημά μας σα μαθητές πρέπει να είναι η αποτελεσματικότερη οργάνωση του αγώνα μας. Η Μαθητική Αντεπίθεση προτείνει:
1. Να δημιουργήσουμε από την αρχή τα όργανα του μαθητικού κινήματος βασισμένα στην αυτοοργάνωση. Μόνο με τη συμμετοχή όσο γίνεται περισσότερων μαθητών στον αγώνα μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα. Σε κάθε σχολείο να προσπαθούμε να κάνουμε συνελεύσεις ή επιτροπές που θα λειτουργούν πραγματικά δημοκρατικά, που θα συμμετέχουν όλοι και θα σχεδιάζουν τον αγώνα. Οι συνελεύσεις αυτές να ενώνονται σε συντονιστικό μαθητών και σχολειών έτσι ώστε ο αγώνας των μαθητών α είναι όσο γίνεται ενιαίος και αποτελεσματικός.
2. Να χρησιμοποιήσουμε δυναμικές μορφές πάλης. Τα μέσα με τα οποία πάντοτε νικούσαν οι μαθητές ή όποιος άλλος αγωνιζόταν είναι λίγο πού γνωστά. Όσο κι αν τα ΜΜΕ συκοφαντούν συνεχώς, οι καταλήψεις, οι διαδηλώσεις, οι αποκλεισμοί δρόμων είναι αυτά τα όπλα που έχουμε στα χέρια μας και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κατάλληλα.
3. Να βρούμε συμμάχους. Την ίδια επίθεση με μας δέχονται αυτή τη στιγμή και οι εργαζόμενοι και η υπόλοιπη νεολαία. Πολλοί από αυτούς έχουν ελπίδες σε μας γιατί έχουμε δείξει πολλές φορές, όπως και το Δεκέμβρη, ότι δε δεχόμαστε εύκολα να μας κλέβουν τα δικαιώματα. Πρέπει να ανοιχτούμε στην κοινωνία, στη γειτονιά στους γονείς μας, στους φοιτητές, στους εργαζόμενους, να τους ενημερώσουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε και να τους καλέσουμε στον αγώνα μας. Πολύ σημαντικό είναι επίσης να συμμετέχουμε και σε άλλες κινητοποιήσεις και κυρίως σε απεργίες όπυ μπορούμε να συναντηθούμε όλοι όσοι πλήττονται από αυτήν την πολιτική.
4. Να φτιάξουμε παντού ομάδες μαθητών. Να ενισχύσουμε τη Μαθητική Αντεπίθεση και την πολιτική της. Η πάλη για την οργάνωση του μαθητικού κινήματος και για να πετύχουμε τους στόχους μας είναι πολύ δύσκολο έργο και δεν γίνεται από μόνο του και αυθόρμητα. Χρειάζονται ομάδες μαθητών αποφασισμένες να παλέψουν για αυτόν το σκοπό, αποφασισμένες να βοηθήσουν το κίνημα.
Οικονομική κρίση και μνημόνιο βλάπτουν
σοβαρά την παιδεία!
σοβαρά την παιδεία!
Η παιδεία στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν χαμηλού επιπέδου κυρίως λόγω της χαμηλής χρηματοδότησης. Όποιο επίπεδο μόρφωσης παρέχεται, αλλά και ο δωρεάν χαρακτήρας της οφείλεται αποκλειστικά στους αγώνες των μαθητών και των εργαζομένων. Τώρα που στην Ελλάδα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει επιβάλλει μία συγκαλυμμένη χούντα μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ, τα ''ψίχουλα'' που δίνει το κράτος στην εκπαίδευση πρέπει να μειωθούν ακόμα πιο πολύ.
Η κυβέρνηση έδειξε από την αρχή τις διαθέσεις της για την πολιτική που θα ακολουθούσε στα σχολεία. Έτσι στην αρχή του έτους καταργήθηκε η ενισχυτική διδασκαλεία και οι μαθητές που έχουν κενά στις γνώσεις τους και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθήσουν μαθήματα φροντιστηρίου καταδικάζονται στο να μην μπορούν να σπουδάσουν αυτό που επιθυμούν ή ακόμα και να μην μπορούν να τελειώσουν το σχολείο. Επίσης, σε πολλά σχολεία στην αρχή αυτής της σχολικής χρονιάς σταμάτησε να λειτουργεί η θέρμανση, ενώ σε σχολεία απομακρυσμένων περιοχών έχουν κοπεί οι μεταφορές στα πλαίσια της «οικονομίας» που θέλει να κάνει το κράτος για να ξεπληρώσει το χρέος. Δηλαδή η μάθηση έχει αρχίσει να πραγματοποιείται κάτω από άθλιες συνθήκες ενώ οι οικονομικές δυνατότητες των οικογενειών (φροντιστήρια, μετακινήσεις κλπ) μειώνονται.
Το ''νέο σχολείο'' που τόσο διαλαλεί το υπουργείο παιδείας ως μια καινοτομία και μια πρόοδο στην παιδεία, είναι το σχολείο των περικοπών, των κλεισιμάτων σχολείων, της μείωσης των μαθητών κι όλα αυτά με μία γερή δόση αυταρχισμού. Ήδη υπάρχουν πολλά σχολεία στα οποία μπαίνει άμεσα λουκέτο, ενώ ακόμα περισσότερα είναι αυτά που συγχωνεύονται (περίπου 2000!) με αποτέλεσμα να στοιβάζονται οι μαθητές στις τάξεις. Ο μόνος σκοπός αυτού του ''νέου σχολείου'' είναι να διώξει τους μαθητές από τα σχολεία χωρίς να το αντιληφτεί αυτό οι υπόλοιπη κοινωνία και χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις. Γιατί για την κυβέρνηση και τα αφεντικά οι μαθητές δεν είμαστε πλέον παρά ένα περιττό έξοδο.
Επίσης με την εφαρμογή του σχεδίου ''Καλλικράτης'' στην παιδεία, τα σχολεία ίσως να περάσουν στα χέρια των δήμων οι οποίοι είναι γνωστό ότι είναι ήδη καταχρεωμένοι και δεν θα αντέξουν τα παραπάνω έξοδα για την παιδεία άρα για την επιβίωσή τους τα σχολεία θα πρέπει να λειτουργήσουν περίπου σαν επιχειρήσεις και οι μαθητές-πελάτες (όσοι μπορούν πλέον να αντέξουν σε αυτό το σύστημα) θα πρέπει να βάζουν λεφτά από την τσέπη τους για τη λειτουργία του σχολείου. Δηλαδή στην ουσία ο μαθητής θα παρακολουθεί μαθήματα ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες. Όσο πιο πολλά χρήματα θα μπορεί να διαθέσει για το σχολείο τόσο πιο πολλά μαθήματα θα μπορεί να αγοράσει!
Χάρης
Το «νέο σχολείο» της Διαμαντοπούλου
Από τις σκόρπιες ανακοινώσεις που έχει κάνει το υπουργείο Παιδείας, είναι πλέον καθαρό τι θα είναι το περιβόητο «νέο σχολείο» της Διαμαντοπούλου. Θα είναι το «σχολείο» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η κυβέρνηση και οι εργοδότες της χώρας μας (αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης) δεν ενδιαφέρονται για την νεολαία ή την μόρφωσή της. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κόψουν τις δαπάνες για την εκπαίδευση στο μισό και παραπάνω απ' ότι είναι σήμερα. Και με τα λεφτά που θα εξοικονομήσουν θα ξεπληρώσουν τους φτωχούς τραπεζίτες και επιχειρηματίες που έχουν δανείσει την χώρα.
Και πώς να δικαιολογήσει η Διαμαντοπούλου και η κάθε Διαμαντοπούλου αυτό το κόψιμο των δαπανών για την εκπαίδευση; Με την δικαιολογία ότι θα φτιάξει ένα «νέο σχολείο», «ποιο δημιουργικό», «πιο κοντά στον μαθητή», «ποιο αποτελεσματικό», «με νέες τεχνολογίες», «σύγχρονο», «διαδραστικό» κ.λπ.
Και πώς να δικαιολογήσει η Διαμαντοπούλου και η κάθε Διαμαντοπούλου αυτό το κόψιμο των δαπανών για την εκπαίδευση; Με την δικαιολογία ότι θα φτιάξει ένα «νέο σχολείο», «ποιο δημιουργικό», «πιο κοντά στον μαθητή», «ποιο αποτελεσματικό», «με νέες τεχνολογίες», «σύγχρονο», «διαδραστικό» κ.λπ.
Όμως τι θα είναι στην πραγματικότητα το «νέο σχολείο»;
α) Ο αριθμός των σχολείων θα μειωθεί στο μισό τουλάχιστον με τις καταργήσεις πολλών σχολείων («συγχωνεύσεις» τις ονομάζει το υπουργείο). Έτσι θα στοιβαχτούν σαν σαρδέλες 40, 50 ή 100 μαθητές ανά τάξη και ταυτόχρονα θα απολυθούν οι μισοί εκπαιδευτικοί.
β) Θα κοπούν ή θα μειωθούν δραστικά οι διάφορες δαπάνες για την λειτουργία των σχολείων (θέρμανση, καθαριότητα, φωτοτυπίες, κ.α.) ή αυτές θα περάσουν στους χρεοκοπημένους δήμους που δεν έχουν λεφτά. Θα κοπούν στο μισό ή και παραπάνω οι μισθοί των εκπαιδευτικών και έτσι θα αναγκαστούν να πληρώνουν οι μαθητές και οι γονείς τους δίδακτρα για να καλύπτονται αυτές οι δαπάνες. Και όποιος δεν έχει απλά φεύγει από το σχολείο. Το «νέο σχολείο» είναι μόνο για τους πλούσιους.
γ) Θα καταργηθεί το αναλυτικό πρόγραμμα. Μέχρι σήμερα όλα τα σχολεία έπρεπε να διδάσκονται τα ίδια μαθήματα και την ίδια ύλη. Κι αυτό γιατί σωστά θεωρούνταν ότι όλα τα παιδιά γεννιούνται με τις ίδιες ικανότητες για μάθηση και έχουν ίσα δικαιώματα στην μάθηση. Κι αυτό ανεξάρτητα αν λόγω του τρόπου διδασκαλίας αλλά και των κοινωνικών ανισοτήτων κάποιοι μαθητές φτάνουν στο σημείο να μισούν την μόρφωση και έτσι να υστερούν στην μόρφωση (και στο τέλος να τους βρίζουν ότι «δεν παίρνουν τα γράμματα»). Τώρα στο «νέο σχολείο» δεν θα ισχύει για όλους τους μαθητές το ίδιο πρόγραμμα μαθημάτων και η ίδια ύλη. Πέρα από δυο τρία μαθήματα που θα είναι βασικά, ο καθένας θα διαμορφώνει το δικό του πρόγραμμα και την δική του ύλη, με μαθήματα επιλογής και ανάλογα με το τι μπορεί να πληρώσει σε έξτρα βιβλία, έξτρα καθηγητές κ.λπ.
δ) Ακόμη χειρότερα, η διδακτέα ύλη θα χειροτερεύσει, θα περιοριστεί και θα εξευτελιστεί. Είναι αλήθεια ότι ορισμένα από αυτά που διδασκόμαστε είναι ανόητα και λανθασμένα γιατί απλά είναι η προπαγάνδα της αστικής τάξης. Αλλά τώρα θέλουν τις επιστήμες ―την βάση των οποίων διδασκόμαστε στο σχολείο― να τις αφαιρέσουν από το «νέο σχολείο» και να τις αντικαταστήσουν με στοιχειώδεις γνώσεις και κυρίως άχρηστες δεξιότητες. Παράδειγμα: το μόνο που χρειάζεται από μαθηματικά είναι να μπορείς να υπολογίζεις την έκπτωση στην τιμή ενός παντελονιού ή δεν χρειάζεται να διαβάζεις λογοτεχνία αρκεί να διαβάζεις... έναν λογαριασμό της ΔΕΗ.
ε) Το «νέο σχολείο» θα μετατραπεί σε μια κανονική επιχείρηση που θα παίρνει μια ελάχιστη επιχορήγηση από το υπουργείο και θα πρέπει με δίδακτρα να καλύπτει το μεγάλο μέρος των δαπανών του. Και επειδή θα είναι μια επιχείρηση θα διευθύνεται από μάνατζερ που θα είναι ένας κανονικός δικτάτορας και που μπροστά του ακόμη και ο χειρότερος λυκειάρχης θα φαντάζει «άγγελος». Έτσι κάθε διαμαρτυρία, κάθε κινητοποίηση, κάθε κατάληψη θα καταστέλλεται αμέσως με τα ΜΑΤ, την ασφάλεια και τους αντιτρομοκρατικούς νόμους. Δεν νοείται να καταλαμβάνεις επιχείρηση...
ζ) Το «νέο σχολείο» της Διαμαντοπούλου τους μαθητές που δεν θα μπορούν να πληρώνουν θα τους διώχνει εντελώς. Αλλά δεν θα είναι άκαρδο ― θα τους προμηθεύει με DVD για να μπορούν να μορφώνονται μόνοι τους και στο σπίτι τους.
Τα σχέδια της πασοκικής κυβέρνησης των δοσίλογων που μας έχουν ξεπουλήσει στο ΔΝΤ και στους επιχειρηματίες, πρέπει όχι να μόνο να τα σταματήσουμε με αποφασιστικούς και σκληρούς αγώνες αλλά θα πρέπει να διώξουμε και αυτήν την κυβέρνηση που ξεπουλά όχι μόνο το σχολείο, την μόρφωσή μας αλλά και την ίδια μας την ζωή.
Στις 25 Γενάρη 300 μετανάστες εργάτες διάλεξαν μία από τις πιο δυναμικές μορφές πάλης για να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους. Ξεκίνησαν απεργία πείνας με ένα κοινό αίτημα: Τη νομιμοποίησή τους. Από πολλά σημεία της χώρας μετέβησαν 250 στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο παλιό κτήριο της Νομικής και 50 στη Θεσσαλονίκη, στο κτήριο του Εργατικού Κέντρου.
Οι λόγοι που οδήγησαν αυτούς τους 300 σε αυτήν την ηρωική πράξη είναι στην ουσία οι συνθήκες της ζωής τους που είναι ίδιες για όλους τους μετανάστες που ζουν κι εργάζονται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αυτοί οι άνθρωποι έρχονται από χώρες κατεστραμμένες από τους πολέμους που έχουν εξαπολύσει οι ιμπεριαλιστές (τσιράκια των οποίων είναι και όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις) εναντίον τους, με σκληρά και αιματοβαμμένα δικτατορικά καθεστώτα, με τεράστια φτώχεια και ανεργία. Ήρθαν στην Ευρώπη αναζητώντας μία καλύτερη ζωή, όχι ζητιανεύοντας και παρακαλώντας όπως προσπαθούν να μας πείσουν κυβέρνηση και ΜΜΕ, αλλά με τη δουλειά και τον ιδρώτα τους. Οι Έλληνες και ευρωπαίοι εργοδότες εκμεταλλεύονται με το χειρότερο τρόπο το ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν «χαρτιά». Τους πληρώνουν πολύ λιγότερο από ότι αξίζουν οι βαριές δουλειές που κάνουν, δεν τους κολλάνε ένσημα, ενώ η απειλή για επέμβαση της αστυνομίας αν τολμήσουν να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω είναι καθημερινή.
Τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και η ΕΕ, έχουν ψηφίσει μία σειρά από αντιμεταναστευτικούς νόμους χρησιμοποιώντας φασιστικές μεθόδους όπως στρατόπεδα συγκέντρωσης στα σύνορα, ειδικά σώματα στρατού, συνεχείς απελάσεις από χώρα σε χώρα μεταναστών λες και είναι εμπορεύματα, ξυλοδαρμοί σε αστυνομικά τμήματα, δολοφονίες μεταναστών, ενώ το ΠΑΣΟΚ πρωτοτυπώντας αποφάσισε και την κατασκευή φράχτη(!) στα σύνορα του Έβρου για να εμποδίσει την είσοδο μεταναστών στη χώρα. Από κοντά και η ΝΔ. το ΛΑΟΣ, η Μπακογιάννη και σύσσωμα τα ΜΜΕ, όλος αυτός ο συρφετός δηλαδή που μας έχει επιβάλλει τη χούντα του ΔΝΤ και του μνημονίου, που κλείνει καθημερινά σχολεία, βάζει εισιτήρια στα νοσοκομεία, μειώνει μισθούς, προσπαθεί να μας πείσει ότι για όλα τα δεινά μας φταίνε οι μετανάστες. Για την ανεργία, τη φτώχεια, την εγκληματικότητα. Ο λόγος είναι απλός: Μπροστά στην κρίση αυτό που τρέμουν πιο πολύ είναι η ενότητα όλων των εργαζομένων και οι κοινοί τους αγώνες. Γι' αυτό προσπαθούν να στρέψουν το ένα κομμάτι ενάντια στο άλλο, ντόπιοι εναντίον μεταναστών, ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων υπαλλήλων και πάει λέγοντας. Όμως εμείς το γνωρίζουμε καλά: Η ανεργία δεν οφείλεται στους μετανάστες, αλλά στους επιχειρηματίες οι οποίοι κλείνουν τις επιχειρήσεις τους. Η φτώχεια δεν έρχεται με την είσοδο των συναδέλφων μας στη χώρα, έρχεται από τα βάρβαρα μέτρα της κυβέρνησης και είναι αυτή η ίδια η φτώχεια και η εξαθλίωση μεγάλων κομματιών του πληθυσμού που γεννάει την εγκληματικότητα.
Κυβέρνηση και ΜΜΕ, από την πρώτη στιγμή έτρεμαν στο ενδεχόμενο της απεργίας πείνας για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί οι μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα θα μπορούσαν να παραδειγματιστούν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Δεύτερον γιατί το ίδιο μπορούσαν να κάνουν και οι ντόπιοι εργαζόμενοι και νεολαίοι. Τρίτον γιατί στην απόφαση των απεργών πείνας είχαν συμβάλλει πολύ τόσο οι εξεγέρσεις-επαναστάσεις των λαών των αραβικών χωρών (Τυνησία, Αίγυπτος, Αλγερία κλπ, από τις οποίες οι περισσότεροι κατάγονται) όσο και οι μεγαλειώδεις αγώνες που έδωσαν οι ντόπιοι εργαζόμενοι το 2010 με αποκορύφωμα τη γενική απεργία της 5ης Μαΐου. Γνωρίζουν ότι με τα σκληρά αντεργατικά μέτρα που περνάν συνεχώς, αρκεί μία σπίθα, ένα δυναμικό παράδειγμα για να ξεσπάσει στην Ελλάδα μία εξέγερση. Έτσι πολέμησαν με όλη τους τη λύσσα αυτόν τον αγώνα, συκοφαντώντας τον με κάθε τρόπο και προσπαθώντας να στρέψουν την προσοχή του κόσμου αλλού: Στο ότι οι απεργοί βρίσκονταν στο κτίριο της Νομικής, σε χώρο πανεπιστημιακού ασύλου. Στις 27/1 το άθλιο πρυτανικό συμβούλιο του πανεπιστημίου Αθηνών έδωσε την άδεια στην κυβέρνηση να περικυκλώσει με ΜΑΤ το άσυλο της Νομικής, ένα άσυλο που κατακτήθηκε με αίμα για να μπορούν να διεξάγονται εκεί αγώνες, και να εκδιώξει από εκεί τους μετανάστες. Οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που είχαν δημιουργηθεί σε όλη την Ελλάδα κάλεσαν διαδηλώσεις συμπαράστασης όπου συμμετείχε πολύς κόσμος και τελικά οι απεργοί της Αθήνας μεταφέρθηκαν στο «Μέγαρο της Υπατίας», ένα χώρο πλήρως ακατάλληλο για την υγεία τους, αφού πολλοί από αυτούς αναγκάζονταν να μένουν στην αυλή του κτιρίου σε σκηνές αντιμετωπίζοντας κρύο και βροχές.
Επί 44 ημέρες, οι μετανάστες συνάδελφοί μας έδωσαν έναν ηρωικό και υποδειγματικό αγώνα. Όπως ήταν φυσικό μετά από ένα μήνα απεργίας, τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζαν έγιναν ακόμα πιο σοβαρά με δεκάδες μετανάστες να μεταφέρονται καθημερινά λιπόθυμοι στο νοσοκομείο, ενώ οι πιθανότητες κάποιος από αυτούς να πεθάνει ή να αποκτήσει μόνιμες βλάβες αυξήθηκαν σοβαρά. Διαδηλώσεις στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιούνταν κάθε βδομάδα, και αρκετά συχνά σε άλλες πόλεις. Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να λυγίσει τους μετανάστες: Από τη συκοφάντηση μέσω των ΜΜΕ, την προσπάθεια να ταϊστούν με το ζόρι στα νοσοκομεία, μέχρι κάποιες προτάσεις για εξάμηνη ή ετήσια παραμονή στη χώρα. Οι απεργοί όμως δε σταμάτησαν. Όπως είχαν δηλώσει: «Προτιμάμε να πεθάνουμε εδώ παρά τα παιδιά μας να τραβήξουν αυτά που τραβήξαμε εμείς.». Έτσι, την 44η μέρα της απεργίας πείνας η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να ικανοποιήσει τα αιτήματα των μεταναστών. Η συμφωνία έχει ως εξής:
1. Μείωση του χρόνου που πρέπει να μένει ένας μετανάστης στην Ελλάδα για να πάρει άδεια παραμονής από τα 12 στα 8 χρόνια.
2. Μείωση του αριθμού των ενσήμων που χρειάζονται για να πάρει ένας μετανάστης άδεια παραμονής σε 120.
3. Μείωση του αριθμού των ενσήμων που χρειάζονται για να βγάλει ένας εργαζόμενος βιβλιάριο υγείας από 100 σε 50. Αυτό ισχύει και για τους ντόπιους εργαζόμενους, είναι δηλαδή μία μεγάλη νίκη και για εμάς!
Η νίκη της απεργίας πείνας ήταν η πρώτη μεγάλη ήττα της κυβέρνησης, της τρόικας και του μνημονίου. Κάθε εργαζόμενος, κάθε μαθητής κάθε νέος πρέπει να την αισθάνεται και δικιά του νίκη. Σα Μαθητική Αντεπίθεση συμμετείχαμε σε αυτόν τον αγώνα από την πρώτη μέρα, σε όλες τις διαδηλώσεις και τις δράσεις που καλούσε η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης. Καλούμε όλους τους μαθητές να παραδειγματιστούμε από την αποφασιστικότητα των μεταναστών και να προετοιμάσουμε μαζί τους αγώνες για τα δικαιώματά μας.
Οι λόγοι που οδήγησαν αυτούς τους 300 σε αυτήν την ηρωική πράξη είναι στην ουσία οι συνθήκες της ζωής τους που είναι ίδιες για όλους τους μετανάστες που ζουν κι εργάζονται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αυτοί οι άνθρωποι έρχονται από χώρες κατεστραμμένες από τους πολέμους που έχουν εξαπολύσει οι ιμπεριαλιστές (τσιράκια των οποίων είναι και όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις) εναντίον τους, με σκληρά και αιματοβαμμένα δικτατορικά καθεστώτα, με τεράστια φτώχεια και ανεργία. Ήρθαν στην Ευρώπη αναζητώντας μία καλύτερη ζωή, όχι ζητιανεύοντας και παρακαλώντας όπως προσπαθούν να μας πείσουν κυβέρνηση και ΜΜΕ, αλλά με τη δουλειά και τον ιδρώτα τους. Οι Έλληνες και ευρωπαίοι εργοδότες εκμεταλλεύονται με το χειρότερο τρόπο το ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν «χαρτιά». Τους πληρώνουν πολύ λιγότερο από ότι αξίζουν οι βαριές δουλειές που κάνουν, δεν τους κολλάνε ένσημα, ενώ η απειλή για επέμβαση της αστυνομίας αν τολμήσουν να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω είναι καθημερινή.
Τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και η ΕΕ, έχουν ψηφίσει μία σειρά από αντιμεταναστευτικούς νόμους χρησιμοποιώντας φασιστικές μεθόδους όπως στρατόπεδα συγκέντρωσης στα σύνορα, ειδικά σώματα στρατού, συνεχείς απελάσεις από χώρα σε χώρα μεταναστών λες και είναι εμπορεύματα, ξυλοδαρμοί σε αστυνομικά τμήματα, δολοφονίες μεταναστών, ενώ το ΠΑΣΟΚ πρωτοτυπώντας αποφάσισε και την κατασκευή φράχτη(!) στα σύνορα του Έβρου για να εμποδίσει την είσοδο μεταναστών στη χώρα. Από κοντά και η ΝΔ. το ΛΑΟΣ, η Μπακογιάννη και σύσσωμα τα ΜΜΕ, όλος αυτός ο συρφετός δηλαδή που μας έχει επιβάλλει τη χούντα του ΔΝΤ και του μνημονίου, που κλείνει καθημερινά σχολεία, βάζει εισιτήρια στα νοσοκομεία, μειώνει μισθούς, προσπαθεί να μας πείσει ότι για όλα τα δεινά μας φταίνε οι μετανάστες. Για την ανεργία, τη φτώχεια, την εγκληματικότητα. Ο λόγος είναι απλός: Μπροστά στην κρίση αυτό που τρέμουν πιο πολύ είναι η ενότητα όλων των εργαζομένων και οι κοινοί τους αγώνες. Γι' αυτό προσπαθούν να στρέψουν το ένα κομμάτι ενάντια στο άλλο, ντόπιοι εναντίον μεταναστών, ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων υπαλλήλων και πάει λέγοντας. Όμως εμείς το γνωρίζουμε καλά: Η ανεργία δεν οφείλεται στους μετανάστες, αλλά στους επιχειρηματίες οι οποίοι κλείνουν τις επιχειρήσεις τους. Η φτώχεια δεν έρχεται με την είσοδο των συναδέλφων μας στη χώρα, έρχεται από τα βάρβαρα μέτρα της κυβέρνησης και είναι αυτή η ίδια η φτώχεια και η εξαθλίωση μεγάλων κομματιών του πληθυσμού που γεννάει την εγκληματικότητα.
Κυβέρνηση και ΜΜΕ, από την πρώτη στιγμή έτρεμαν στο ενδεχόμενο της απεργίας πείνας για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί οι μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα θα μπορούσαν να παραδειγματιστούν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Δεύτερον γιατί το ίδιο μπορούσαν να κάνουν και οι ντόπιοι εργαζόμενοι και νεολαίοι. Τρίτον γιατί στην απόφαση των απεργών πείνας είχαν συμβάλλει πολύ τόσο οι εξεγέρσεις-επαναστάσεις των λαών των αραβικών χωρών (Τυνησία, Αίγυπτος, Αλγερία κλπ, από τις οποίες οι περισσότεροι κατάγονται) όσο και οι μεγαλειώδεις αγώνες που έδωσαν οι ντόπιοι εργαζόμενοι το 2010 με αποκορύφωμα τη γενική απεργία της 5ης Μαΐου. Γνωρίζουν ότι με τα σκληρά αντεργατικά μέτρα που περνάν συνεχώς, αρκεί μία σπίθα, ένα δυναμικό παράδειγμα για να ξεσπάσει στην Ελλάδα μία εξέγερση. Έτσι πολέμησαν με όλη τους τη λύσσα αυτόν τον αγώνα, συκοφαντώντας τον με κάθε τρόπο και προσπαθώντας να στρέψουν την προσοχή του κόσμου αλλού: Στο ότι οι απεργοί βρίσκονταν στο κτίριο της Νομικής, σε χώρο πανεπιστημιακού ασύλου. Στις 27/1 το άθλιο πρυτανικό συμβούλιο του πανεπιστημίου Αθηνών έδωσε την άδεια στην κυβέρνηση να περικυκλώσει με ΜΑΤ το άσυλο της Νομικής, ένα άσυλο που κατακτήθηκε με αίμα για να μπορούν να διεξάγονται εκεί αγώνες, και να εκδιώξει από εκεί τους μετανάστες. Οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που είχαν δημιουργηθεί σε όλη την Ελλάδα κάλεσαν διαδηλώσεις συμπαράστασης όπου συμμετείχε πολύς κόσμος και τελικά οι απεργοί της Αθήνας μεταφέρθηκαν στο «Μέγαρο της Υπατίας», ένα χώρο πλήρως ακατάλληλο για την υγεία τους, αφού πολλοί από αυτούς αναγκάζονταν να μένουν στην αυλή του κτιρίου σε σκηνές αντιμετωπίζοντας κρύο και βροχές.
Επί 44 ημέρες, οι μετανάστες συνάδελφοί μας έδωσαν έναν ηρωικό και υποδειγματικό αγώνα. Όπως ήταν φυσικό μετά από ένα μήνα απεργίας, τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζαν έγιναν ακόμα πιο σοβαρά με δεκάδες μετανάστες να μεταφέρονται καθημερινά λιπόθυμοι στο νοσοκομείο, ενώ οι πιθανότητες κάποιος από αυτούς να πεθάνει ή να αποκτήσει μόνιμες βλάβες αυξήθηκαν σοβαρά. Διαδηλώσεις στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιούνταν κάθε βδομάδα, και αρκετά συχνά σε άλλες πόλεις. Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να λυγίσει τους μετανάστες: Από τη συκοφάντηση μέσω των ΜΜΕ, την προσπάθεια να ταϊστούν με το ζόρι στα νοσοκομεία, μέχρι κάποιες προτάσεις για εξάμηνη ή ετήσια παραμονή στη χώρα. Οι απεργοί όμως δε σταμάτησαν. Όπως είχαν δηλώσει: «Προτιμάμε να πεθάνουμε εδώ παρά τα παιδιά μας να τραβήξουν αυτά που τραβήξαμε εμείς.». Έτσι, την 44η μέρα της απεργίας πείνας η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να ικανοποιήσει τα αιτήματα των μεταναστών. Η συμφωνία έχει ως εξής:
1. Μείωση του χρόνου που πρέπει να μένει ένας μετανάστης στην Ελλάδα για να πάρει άδεια παραμονής από τα 12 στα 8 χρόνια.
2. Μείωση του αριθμού των ενσήμων που χρειάζονται για να πάρει ένας μετανάστης άδεια παραμονής σε 120.
3. Μείωση του αριθμού των ενσήμων που χρειάζονται για να βγάλει ένας εργαζόμενος βιβλιάριο υγείας από 100 σε 50. Αυτό ισχύει και για τους ντόπιους εργαζόμενους, είναι δηλαδή μία μεγάλη νίκη και για εμάς!
Η νίκη της απεργίας πείνας ήταν η πρώτη μεγάλη ήττα της κυβέρνησης, της τρόικας και του μνημονίου. Κάθε εργαζόμενος, κάθε μαθητής κάθε νέος πρέπει να την αισθάνεται και δικιά του νίκη. Σα Μαθητική Αντεπίθεση συμμετείχαμε σε αυτόν τον αγώνα από την πρώτη μέρα, σε όλες τις διαδηλώσεις και τις δράσεις που καλούσε η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης. Καλούμε όλους τους μαθητές να παραδειγματιστούμε από την αποφασιστικότητα των μεταναστών και να προετοιμάσουμε μαζί τους αγώνες για τα δικαιώματά μας.
ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΡΑΧΤΗ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ.
ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΤΟΠΙΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ
ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΤΟΠΙΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ
Μετράμε λιγότερο από ένα χρόνο από τότε που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε την επιτήρηση της χώρας από το ΔΝΤ και την τρόικα και ήδη έχουμε δει να ξηλώνονται δικαιώματα και κατακτήσεις που ούτε θα το φανταζόμασταν παλιότερα. Στις συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, στις περικοπές δαπανών, στην υψηλή φορολόγηση των φτωχών, ήρθε τώρα να προστεθεί ακόμα ένα μέτρο που σύμφωνα με την κυβέρνηση «θα σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία».
Το Γενάρη ο υπουργός των ΜΑΤ και της καταστολής Παπουτσής ανακοίνωσε την πρόθεση της κυβέρνησης να χτίσει στα σύνορα του Έβρου φράχτη μήκους 12,5 χιλιομέτρων για να εμποδίσει την παράνομη είσοδο μεταναστών στη χώρα. Ο λόγος? Σύμφωνα με τον υπουργό και όσους υποστηρίζουν την άποψή του, οι μετανάστες είναι η αιτία οποιουδήποτε κακού έχει γίνει στη χώρα: φτώχεια, ανεργία, εγκληματικότητα, οι αιτίες για όλα αυτά πρέπει να αναζητηθούν στους «παράνομους» μετανάστες.
Πρόκειται για ένα μέτρο καθαρά φασιστικού τύπου που το παίρνει μία «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, υποστηριζόμενη απόλυτα από τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και την Μπακογιάννη.
Πριν δούμε τα αστεία επιχειρήματα της κυβέρνησης πρέπει να δούμε την αλήθεια: Οι μετανάστες δεν φεύγουν από τις πατρίδες τους για να κλέψουν, να σκοτώσουν ή να βλάψουν την Ελλάδα. Φεύγουν γιατί στις χώρες τους γίνονται πόλεμοι και επεμβάσεις από ιμπεριαλιστές, τους οποίους οι ελληνικές κυβερνήσεις στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις. Φεύγουν για να βρουν μία καλύτερη ζωή, για να δουλέψουν και να ζήσουν. Αυτή την ανάγκη τους την εκμεταλλεύονται εδώ και πολλά χρόνια τα ελληνικά αφεντικά- με τις πλάτες και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ- για να τους πληρώνουν λιγότερο, να μην τους ασφαλίζουν, για να τους απειλούν καθημερινά με καταγγελίες στη αστυνομία και απελάσεις. Οι μετανάστες δε φέρνουν την φτώχεια. Τη φτώχεια τη φέρνουν αυτοί που κόβουν τους μισθούς, δηλαδή η ίδια η κυβέρνηση.
Οι δήθεν «δημοκρατικές» φωνές που ακούστηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρέπει να μας ξεγελάν. Αν διαφωνούν με το φράχτη, δεν είναι γιατί σέβονται τα δικαιώματα των μεταναστών, αλλά γιατί ετοιμάζουν κάτι χειρότερο. Ήδη στα σύνορα της Ελλάδας (και γενικά της ΕΕ) περιπολεί η Frontex, η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Φύλαξης Συνόρων που αποκλειστικό στόχο της έχει την αντιμετώπιση της μετανάστευσης, ενώ στήνονται πραγματικά στρατόπεδα συγκέντρωσης για τη «φιλοξενία» αυτών των ανθρώπων.
Ο λόγος που το ελληνικό κράτος φασιστικοποιείται τόσο έντονα είναι συγκεκριμένος: Είναι η ίδια η οικονομική κρίση. Από αυτήν την κρίση η κυβέρνηση προσπαθεί να μη ζημιωθούν οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες, να φορτωθούμε δηλαδή οι νέοι και οι εργαζόμενοι όλες τις οδυνηρές επιπτώσεις. Για να το πετύχει αυτό πρέπει να κάνει τρία πράγματα που υπάρχουν ξεκάθαρα στη δημιουργία του φράχτη:
1. Να συμπιέσει τα δικαιώματα όλων προς τα κάτω. Προφανώς ένας φράχτης δε θα σταματήσει τη μετανάστευση. Θα ρίξει όμως ακόμη περισσότερο τα μεροκάματα των μεταναστών και μαζί με αυτά τα δικά μας.
2. Να σκληρύνει τη λειτουργία του κράτους. Τα βάρβαρα μέτρα που παίρνουν κυβέρνηση και τρόικα έχουν φέρει μεγάλες αντιδράσεις και σίγουρα θα φέρουν ακόμη περισσότερες, ακόμη και εξεγέρσεις. Άλλωστε το παράδειγμα των αραβικών λαών έχει τρομοκρατήσει ήδη τις κυβερνήσεις όλου του κόσμου. Για να αντιμετωπιστούν αυτές οι αντιδράσεις η καταστολή πρέπει να γίνει η βασική λειτουργία του κράτους. Γι' αυτό ενώ όλα «κόβονται», οι δαπάνες για αστυνομία, όπλα, ειδικές δυνάμεις και φράχτες στον Έβρο αυξάνονται κατακόρυφα.
3. Να διαιρέσει τους εργαζόμενους, να στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου, ώστε να τους χτυπήσει μετά πιο εύκολα. Δε θα πρέπει να πιστέψουμε ότι το πρόβλημα μας είναι οι μετανάστες. Οι ρατσιστικές και εθνικιστικές κορόνες της κυβέρνησης είναι το ίδιο πράγμα με τη συκοφάντηση των δημοσίων υπαλλήλων που «κάθονται» και πληρώνονται. Όπως είδαμε όμως η κυβέρνηση χτύπησε με την ίδια μανία και τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα. Αν η κυβέρνηση «ξεμπερδέψει» με τους μετανάστες θα χτυπήσει και μας με τα ίδια όπλα.
Το μόνο όπλο που έχουμε σα νεολαία και σαν εργαζόμενοι απέναντι στην επίθεση στις ζωές μας που κάνει η κυβέρνηση είναι οι αγώνες μας. Για να βγούμε νικητές από αυτούς τους αγώνες πρέπει να χτίσουμε την ενότητά μας και την αλληλεγγύη μας. Πρέπει να αντισταθούμε στο χτίσιμο του φράχτη της ντροπής, να στηρίξουμε τον ηρωικό αγώνα των 300 μεταναστών που κάνουν απεργία πείνας και να απαιτήσουμε ίσα δικαιώματα για ντόπιους και μετανάστες εργαζόμενους. Άλλωστε οι μόνοι παράνομοι για μας είναι η κυβέρνηση και τα μέτρα της!
Το Γενάρη ο υπουργός των ΜΑΤ και της καταστολής Παπουτσής ανακοίνωσε την πρόθεση της κυβέρνησης να χτίσει στα σύνορα του Έβρου φράχτη μήκους 12,5 χιλιομέτρων για να εμποδίσει την παράνομη είσοδο μεταναστών στη χώρα. Ο λόγος? Σύμφωνα με τον υπουργό και όσους υποστηρίζουν την άποψή του, οι μετανάστες είναι η αιτία οποιουδήποτε κακού έχει γίνει στη χώρα: φτώχεια, ανεργία, εγκληματικότητα, οι αιτίες για όλα αυτά πρέπει να αναζητηθούν στους «παράνομους» μετανάστες.
Πρόκειται για ένα μέτρο καθαρά φασιστικού τύπου που το παίρνει μία «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, υποστηριζόμενη απόλυτα από τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και την Μπακογιάννη.
Πριν δούμε τα αστεία επιχειρήματα της κυβέρνησης πρέπει να δούμε την αλήθεια: Οι μετανάστες δεν φεύγουν από τις πατρίδες τους για να κλέψουν, να σκοτώσουν ή να βλάψουν την Ελλάδα. Φεύγουν γιατί στις χώρες τους γίνονται πόλεμοι και επεμβάσεις από ιμπεριαλιστές, τους οποίους οι ελληνικές κυβερνήσεις στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις. Φεύγουν για να βρουν μία καλύτερη ζωή, για να δουλέψουν και να ζήσουν. Αυτή την ανάγκη τους την εκμεταλλεύονται εδώ και πολλά χρόνια τα ελληνικά αφεντικά- με τις πλάτες και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ- για να τους πληρώνουν λιγότερο, να μην τους ασφαλίζουν, για να τους απειλούν καθημερινά με καταγγελίες στη αστυνομία και απελάσεις. Οι μετανάστες δε φέρνουν την φτώχεια. Τη φτώχεια τη φέρνουν αυτοί που κόβουν τους μισθούς, δηλαδή η ίδια η κυβέρνηση.
Οι δήθεν «δημοκρατικές» φωνές που ακούστηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρέπει να μας ξεγελάν. Αν διαφωνούν με το φράχτη, δεν είναι γιατί σέβονται τα δικαιώματα των μεταναστών, αλλά γιατί ετοιμάζουν κάτι χειρότερο. Ήδη στα σύνορα της Ελλάδας (και γενικά της ΕΕ) περιπολεί η Frontex, η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Φύλαξης Συνόρων που αποκλειστικό στόχο της έχει την αντιμετώπιση της μετανάστευσης, ενώ στήνονται πραγματικά στρατόπεδα συγκέντρωσης για τη «φιλοξενία» αυτών των ανθρώπων.
Ο λόγος που το ελληνικό κράτος φασιστικοποιείται τόσο έντονα είναι συγκεκριμένος: Είναι η ίδια η οικονομική κρίση. Από αυτήν την κρίση η κυβέρνηση προσπαθεί να μη ζημιωθούν οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες, να φορτωθούμε δηλαδή οι νέοι και οι εργαζόμενοι όλες τις οδυνηρές επιπτώσεις. Για να το πετύχει αυτό πρέπει να κάνει τρία πράγματα που υπάρχουν ξεκάθαρα στη δημιουργία του φράχτη:
1. Να συμπιέσει τα δικαιώματα όλων προς τα κάτω. Προφανώς ένας φράχτης δε θα σταματήσει τη μετανάστευση. Θα ρίξει όμως ακόμη περισσότερο τα μεροκάματα των μεταναστών και μαζί με αυτά τα δικά μας.
2. Να σκληρύνει τη λειτουργία του κράτους. Τα βάρβαρα μέτρα που παίρνουν κυβέρνηση και τρόικα έχουν φέρει μεγάλες αντιδράσεις και σίγουρα θα φέρουν ακόμη περισσότερες, ακόμη και εξεγέρσεις. Άλλωστε το παράδειγμα των αραβικών λαών έχει τρομοκρατήσει ήδη τις κυβερνήσεις όλου του κόσμου. Για να αντιμετωπιστούν αυτές οι αντιδράσεις η καταστολή πρέπει να γίνει η βασική λειτουργία του κράτους. Γι' αυτό ενώ όλα «κόβονται», οι δαπάνες για αστυνομία, όπλα, ειδικές δυνάμεις και φράχτες στον Έβρο αυξάνονται κατακόρυφα.
3. Να διαιρέσει τους εργαζόμενους, να στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου, ώστε να τους χτυπήσει μετά πιο εύκολα. Δε θα πρέπει να πιστέψουμε ότι το πρόβλημα μας είναι οι μετανάστες. Οι ρατσιστικές και εθνικιστικές κορόνες της κυβέρνησης είναι το ίδιο πράγμα με τη συκοφάντηση των δημοσίων υπαλλήλων που «κάθονται» και πληρώνονται. Όπως είδαμε όμως η κυβέρνηση χτύπησε με την ίδια μανία και τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα. Αν η κυβέρνηση «ξεμπερδέψει» με τους μετανάστες θα χτυπήσει και μας με τα ίδια όπλα.
Το μόνο όπλο που έχουμε σα νεολαία και σαν εργαζόμενοι απέναντι στην επίθεση στις ζωές μας που κάνει η κυβέρνηση είναι οι αγώνες μας. Για να βγούμε νικητές από αυτούς τους αγώνες πρέπει να χτίσουμε την ενότητά μας και την αλληλεγγύη μας. Πρέπει να αντισταθούμε στο χτίσιμο του φράχτη της ντροπής, να στηρίξουμε τον ηρωικό αγώνα των 300 μεταναστών που κάνουν απεργία πείνας και να απαιτήσουμε ίσα δικαιώματα για ντόπιους και μετανάστες εργαζόμενους. Άλλωστε οι μόνοι παράνομοι για μας είναι η κυβέρνηση και τα μέτρα της!
Σημάδια απότομης αφύπνισης και ανάκαμψης μετά από δεκαετίες δείχνει το τελευταίο διάστημα το φοιτητικό κίνημα στην Ευρώπη. Μετά τις φοιτητικές κινητοποιήσεις των Γερμανών και των Αυστριακων πέρσι, σειρά πήραν οι Άγλλοι, οι Ιρλανδοί και οι Ιταλοί με μαζικότερες και μαχητικότερες κινητοποιήσεις. Οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών έχουν προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο σκληρής λιτότητας που έχουν αποφασίσει πανευρωπαϊκά με στόχο να φορτώσουν τα έξοδα της παιδείας στους εργαζόμενους και την νεολαία. 'Ετσι στην Ιρλανδία η κυβέρνηση αποφάσισε να διπλασιάσει τα δίδακτρα (από 3000 σε 6000). Απέναντί της όμως βρήκε περίπου 30.000 φοιτητές που συμμετείχαν στη διαδήλωση που κάλεσε η USI(Ένωση Φοιτητών Ιρλανδίας) στο Δουβλίνο στις 3 Νοέμβρη. Σύμφωνα με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν η πιο μεγάλη φοιτητική κινητοποίηση που έχει δει η Ιρλανδία τα τελευταία χρόνια. Η κυβέρνηση απάντησε με άγρια καταστολή καθώς οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας επιτέθηκαν βίαια στη διαδήλωση χρησιμοποιώντας γκλομπ, άλογα και σκυλιά τραυματίζοντας δεκάδες φοιτητές, σε μια προσπάθεια να τρομοκρατήσουν τους φοιτητές και να στείλουν ένα σαφές μήνυμα σε όλους τους Ιρλανδούς ότι το κράτος θα είναι αμείλικτο απέναντι σε οποιαδήποτε κινητοποίηση. Μπροστά σε αυτήν την εξέλιξη το ιρλανδικό φοιτητικό κίνημα δεν μπόρεσε να προβάλει κάποια απάντηση λόγω της προδοτικής του ηγεσίας.
Στην Αγγλία η κυβέρνηση πέρασε νόμο που τριπλασιάζει, σχεδόν , τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια, μειώνει την χρηματοδότησή τους κατά 40% και κόβει σχεδόν όλα τα επιδόματα και τις υποτροφίες. Η ψήφιση του νομοσχεδίου είχε προγραμματιστεί για τις 9/12, οι φοιτητές όμως ξεκίνησαν κινητοποιήσεις από τον Νοέμβριο. Στις 10/11, η διαδήλωση της USL(Εθνική Φοιτητική ΄Ενωση) και του συνδικάτου των καθηγητών είχε γύρω στις 50.000, ενω πέρασαν και από τα γραφεία των Συντηρητικών, τα περικύκλωσαν και επιτέθηκαν σε αυτά αιφνιδιάζοντας την αστυνομία που σε καμία περίπτωση δεν περίμενε μια τόσο μαχητική κινητοποίηση που είχε να γινει στη Αγγλία σχεδόν τρεις δεκαετίες. Ακολούθησαν καταλήψεις σε 30 από τα πιο σημαντικά πανεπιστήμια (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν λειτουργούσαν οι σχολές όπως ισχύει εδώ) ώστε να χρησιμοποιθουν σαν κέντρα αγώνα. Η επόμενη μεγάλη διαδήλωση έγινε στις 4/12, ξεπερνώντας τους 100.000 διαδηλωτές και αναγκάζωντας την αστυνομία να χρησιμοποιήσειμεγάλο αριθμό ΜΑΤ και άλογα. Την μέρα που ψηφίζονταν ο νόμος έγινε διαδήλωση και πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις στο υπουργείο οικονομικών. Τελικά το νομοσχέδιο ψηφίστηκε με οριακή πλειοψηφία δείχνοντας έτσι στους φοιτητές ότι είχαν προκαλέσει τριγμούς στην κυβέρνηση αλλά οτι χρειάζονταν και μία ποιοτική αναβάθμιση του αγώνα τους για να κερδίσουν. Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν και μέσα στον Γενάρη με μικρή μαζικότητα χωρίς να καταφέρουν να αλλάξουν κάτι, πέρα από το ότι έσπασαν την για πολλά χρόνια αδράνεια που επικρατούσε στα αγγλικά πανεπιστήμια.
Στην Ιταλία, η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι είχε διαμηνύσει από τις αρχές του έτους ότι η πολιτική περικοπών θα επηρεάσει άμεσα την παιδεία. Το νομοσχέδιο που παρουσίασε η υπουργός παιδείας προέβλεπε περικοπές 9 δις ευρώ για τα πανεπιστήμια, κατάργηση θέσεων για ερευνητές ως και 130.000, ενώ άφηνε ανοιχτο το ενδεχόμενο αύξησης των διδάκτρων. Οι φοιτητές απάντησαν με κινητοποιήσεις από τις αρχές Νοέμβρη που κορυφώθηκαν στις 25 Νοέμβρη όταν κατέλαβαν τον πύργο της Πίζας και το Κολοσσαίο αναγκάζοντας τον Μπερλουσκόνιο να αναβάλλει την ψήφιση του νομοσχεδίου από τις 26/11 στις 30/11. Το νομοσχέδιο τελικά ψηφίστηκε προκαλώντας τις έντονες αντιδράσεις των φοιτητών που διαδήλωσαν στο κέντρο της Ρώμης και έδωσαν σκληρές συγκρούσεις με την αστυνομία έξω από την Γερουσία όπου επικυρώνονταν ο νόμος.
Το ξέσπασμα αυτών των φοιτητικών κινημάτων έρχεται να παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο σε πανευρωπαικό επίπεδο καθώς όχι μόνο έσπασαν την αδράνεια που επικρατούσε στα πανεπιστήμια αυτών των χωρών τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά χρησιμοποίησαν και μορφές πάλης που χρόνια είχαν να δουν δείχνοντας έτσι τον δρόμο και στους εργαζόμενους και στην υπόλοιπη νεολαία. Και κυρίως γιατί και σε συνδυασμό με τις κινητοποιήσεις των Γάλλων νεολαίων και εργατών απέναντι στην κυβέρνηση Σαρκοζί καθώς και της Ελληνικής νεολαίας και εργαζομένων ενάντια στο ΔΝΤ γεννούν αντιστάσεις και αγώνες με σημαντικές διαστάσεις και δυναμική.
Κυριάκος
ΝΙΚΗ ΣΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΑΡΑΒΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ!
Από τα μέσα Δεκέμβρη του 2010 το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης έχει μεταφερθεί στη Βόρεια Αφρική, όπου έχουν ξεσπάσει μεγάλες και αιματηρές λαϊκές επαναστάσεις. Η αρχή έγινε από την Τυνησία, μία μικρή αραβική χώρα, η οποία έχει επί 24 χρόνια ένα δικτατορικό καθεστώς με ηγέτη τον Μπεν Άλι, το οποίο λειτουργούσε με κοινοβουλευτική βιτρίνα. Οι κοινωνικές ανισότητες εκεί είναι τεράστιες, αφού ο πλούτος είναι συσσωρευμένος σε ελάχιστους, μεταξύ αυτών ο ίδιος ο δικτάτορας και η γυναίκα του. Το ποσοστό των ανέργων και των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι πολύ μεγάλο, ενώ οι δημοκρατικές ελευθερίες ανύπαρκτες. Χαρακτηριστικό είναι ότι η Τυνησία είναι επί πολλά χρόνια υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ, αποτελούσε μάλιστα και ένα από τα «καμάρια» του! Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα την συσσωρευμένη οργή του κόσμου η οποία εκδηλώθηκε με ένα φαινομενικά συνηθισμένο συμβάν: Ένας άνεργος απόφοιτος πανεπιστημίου ξυλοκοπήθηκε άγρια από αστυνομικούς επειδή συνελήφθη να ασκεί το επάγγελμα του μικροπωλητή χωρίς άδεια. Η προσπάθειά του να διαμαρτυρηθεί στην αρμόδια νομαρχία έπεσε στο κενό, με αποτέλεσμα να αυτοπυρποληθεί έξω από το κτήριο ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Αυτόματα αυτό πυροδότησε μια τεράστια εξέγερση σε όλη την Τυνήσια, με κύριο αίτημα να φύγει ο δικτάτορας αλλά και να αλλάξει το καθεστώς, με καθημερινές διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις και σκληρές συγκρούσεις με την αστυνομία. Μετά από ένα μήνα περίπου συνεχόμενων κινητοποιήσεων και αφού ο Μπεν Άλι είδε την αστυνομία να χάνει τον έλεγχο των διαδηλωτών, παραιτήθηκε κι έφυγε με αεροπλάνο για τη Σαουδική Αραβία όπου και βρήκε άσυλο. Οι Τυνήσιοι νέοι και εργάτες όμως δε σταμάτησαν εκεί αφού απαίτησαν να φύγει και η νέα κυβέρνηση που σχηματίστηκε, ζήτημα το οποίο δεν έχει κριθεί ακόμα.
Ο λαός της Τυνησίας πέτυχε μία πολύ σημαντική νίκη, να απαλλαχτεί από μια σκληρή δικτατορία, κατάφερε όμως και να ανάψει και μία «σπίθα» εξέγερσης στον αραβικό κόσμο, η οποία σε λίγες μέρες οδήγησε στην εξέγερση της Αιγύπτου. Η Αίγυπτος, η μεγαλύτερη χώρα του αραβικού κόσμου με πληθυσμό πάνω από 80 εκατομμύρια, αποτελεί μία από τις χώρες κλειδιά για τους ιμπεριαλιστές και κυρίως για τους Αμερικάνους αφού μαζί με το Ισραήλ είναι τα στηρίγματα της πολιτικής τους στη Μέση Ανατολή. Έτσι μία εξέγερση σε μία τέτοια χώρα είναι μεγάλος πονοκέφαλος για τους «μπάτσους του πλανήτη», αφού πολλοί λαοί μπορούν να επηρεαστούν από αυτό. Η κοινωνική έκρηξη των Αιγυπτίων εκτυλίχθηκε με πολύ πιο ραγδαίους ρυθμούς απ' ότι στην Τυνησία, αφού ξεκίνησε στα τέλη Γενάρη και στις αρχές Φλεβάρη μετράει ήδη πολλούς νεκρούς, διαδηλώσεις εκατομμυρίων, αποκλεισμό ολόκληρων περιοχών από τους εξεγερμένους κλπ. Το καθεστώς του δικτάτορα Μουμπάρακ, που μετράει περίπου τριάντα χρόνια, το σκληρότερο καθεστώς των αραβικών χωρών, με την πανίσχυρη αστυνομία, τις μυστικές υπηρεσίες και το στρατό, κατέρρευσε κάτω από το βάρος αυτού του τεράστιου κινήματος. Όλες οι μεγάλες πόλεις της Αιγύπτου παρέλυσαν από τις κινητοποιήσεις, ενώ στο Κάιρο οι διαδηλωτές κατέλαβαν την πλατεία Ταχρίρ, η οποία λειτούργησε σαν κέντρο αγώνα. Ο Μουμπάρακ, με συνεχή διαγγέλματα προσπάθησε να πείσει τους Αιγύπτιους ότι αυτός και το καθεστώς του που βύθισαν για τόσο καιρό το λαό στη φτώχεια, θα παραμείνουν στην εξουσία μέχρι το Σεπτέμβρη για να διασφαλίσουν τα δικαιώματα του λαού! Αυτά τα διαγγέλματα μόνο εξόργισαν τους εξεγερμένους οι οποίοι πάλεψαν με ηρωισμό τόσο με την αστυνομία, την οποία και νίκησαν, όσο και με παρακρατικούς-τσιράκια του Μουμπάρακ, και δηλώσαν ότι δε θα σταματήσουν αν δεν παραιτηθεί. Χαρακτηριστικό της αυτοθυσίας τους είναι ότι κοιμόταν μπροστά ή ακόμα και μέσα στις ερπύστριες των τανκς στην πλατεία Ταχρίρ, για να μην κινηθούν αυτά και καταστείλουν την εξέγερση!
Τελικά το καθεστώς Μουμπάρακ κατέρρευσε κάτω από την πίεση αυτής της τεράστιας εξέγερσης. Η τεράστια αυτή νίκη των Αιγύπτιων εργαζομένων έφερε ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση σε όλους τους λαούς και τους καταπιεσμένους της γης και πρώτα πρώτα στους λαούς των άλλων αραβικών χωρών οι οποίοι βιώνουν παρόμοιες δικτατορίες. Σχεδόν σε όλες τις αραβικές χώρες γίναν διαδηλώσεις με κυριότερς την Αλγερία, τη Λιβύη και το Μπαχρέιν. Στη Λιβύη μάλιστα ο επί 41 χρόνια δικτάτορας Καντάφι δε διστάζει να βομβαρδίζει τους εξεγερμένους με τους οποίους έχουν ενωθεί κάποια τμήματα του στρατού.
Τόσο ο Τυνησιακός όσο και ο Αιγυπτιακός λαός, η εργατική τάξη και η νεολαία, έχουν χύσει πολύ αίμα το τελευταίο διάστημα. Ανεξάρτητα από τοχ αν θα προχωρήσει παραπέρα η επανάσταση των αραβικών λαών ή όχι, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ήδη πετύχει δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτον ότι έχουν χαλάσει τα σχέδια των Αμερικάνων και των ιμπεριαλιστών στην περιοχή τους. Το πιο σημαντικό είναι ότι έχουν αλλάξει την πορεία της ιστορίας, έχουν ξαναφέρει την επανάσταση στην καθημερινή συζήτηση κι έχουν δώσει ελπίδα σε εκατομμύρια εργάτες, νέους και φτωχούς σε όλη τη γη. Αξίζουν το σεβασμό και την αλληλεγγύη μας!
Ο λαός της Τυνησίας πέτυχε μία πολύ σημαντική νίκη, να απαλλαχτεί από μια σκληρή δικτατορία, κατάφερε όμως και να ανάψει και μία «σπίθα» εξέγερσης στον αραβικό κόσμο, η οποία σε λίγες μέρες οδήγησε στην εξέγερση της Αιγύπτου. Η Αίγυπτος, η μεγαλύτερη χώρα του αραβικού κόσμου με πληθυσμό πάνω από 80 εκατομμύρια, αποτελεί μία από τις χώρες κλειδιά για τους ιμπεριαλιστές και κυρίως για τους Αμερικάνους αφού μαζί με το Ισραήλ είναι τα στηρίγματα της πολιτικής τους στη Μέση Ανατολή. Έτσι μία εξέγερση σε μία τέτοια χώρα είναι μεγάλος πονοκέφαλος για τους «μπάτσους του πλανήτη», αφού πολλοί λαοί μπορούν να επηρεαστούν από αυτό. Η κοινωνική έκρηξη των Αιγυπτίων εκτυλίχθηκε με πολύ πιο ραγδαίους ρυθμούς απ' ότι στην Τυνησία, αφού ξεκίνησε στα τέλη Γενάρη και στις αρχές Φλεβάρη μετράει ήδη πολλούς νεκρούς, διαδηλώσεις εκατομμυρίων, αποκλεισμό ολόκληρων περιοχών από τους εξεγερμένους κλπ. Το καθεστώς του δικτάτορα Μουμπάρακ, που μετράει περίπου τριάντα χρόνια, το σκληρότερο καθεστώς των αραβικών χωρών, με την πανίσχυρη αστυνομία, τις μυστικές υπηρεσίες και το στρατό, κατέρρευσε κάτω από το βάρος αυτού του τεράστιου κινήματος. Όλες οι μεγάλες πόλεις της Αιγύπτου παρέλυσαν από τις κινητοποιήσεις, ενώ στο Κάιρο οι διαδηλωτές κατέλαβαν την πλατεία Ταχρίρ, η οποία λειτούργησε σαν κέντρο αγώνα. Ο Μουμπάρακ, με συνεχή διαγγέλματα προσπάθησε να πείσει τους Αιγύπτιους ότι αυτός και το καθεστώς του που βύθισαν για τόσο καιρό το λαό στη φτώχεια, θα παραμείνουν στην εξουσία μέχρι το Σεπτέμβρη για να διασφαλίσουν τα δικαιώματα του λαού! Αυτά τα διαγγέλματα μόνο εξόργισαν τους εξεγερμένους οι οποίοι πάλεψαν με ηρωισμό τόσο με την αστυνομία, την οποία και νίκησαν, όσο και με παρακρατικούς-τσιράκια του Μουμπάρακ, και δηλώσαν ότι δε θα σταματήσουν αν δεν παραιτηθεί. Χαρακτηριστικό της αυτοθυσίας τους είναι ότι κοιμόταν μπροστά ή ακόμα και μέσα στις ερπύστριες των τανκς στην πλατεία Ταχρίρ, για να μην κινηθούν αυτά και καταστείλουν την εξέγερση!
Τελικά το καθεστώς Μουμπάρακ κατέρρευσε κάτω από την πίεση αυτής της τεράστιας εξέγερσης. Η τεράστια αυτή νίκη των Αιγύπτιων εργαζομένων έφερε ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση σε όλους τους λαούς και τους καταπιεσμένους της γης και πρώτα πρώτα στους λαούς των άλλων αραβικών χωρών οι οποίοι βιώνουν παρόμοιες δικτατορίες. Σχεδόν σε όλες τις αραβικές χώρες γίναν διαδηλώσεις με κυριότερς την Αλγερία, τη Λιβύη και το Μπαχρέιν. Στη Λιβύη μάλιστα ο επί 41 χρόνια δικτάτορας Καντάφι δε διστάζει να βομβαρδίζει τους εξεγερμένους με τους οποίους έχουν ενωθεί κάποια τμήματα του στρατού.
Τόσο ο Τυνησιακός όσο και ο Αιγυπτιακός λαός, η εργατική τάξη και η νεολαία, έχουν χύσει πολύ αίμα το τελευταίο διάστημα. Ανεξάρτητα από τοχ αν θα προχωρήσει παραπέρα η επανάσταση των αραβικών λαών ή όχι, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ήδη πετύχει δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτον ότι έχουν χαλάσει τα σχέδια των Αμερικάνων και των ιμπεριαλιστών στην περιοχή τους. Το πιο σημαντικό είναι ότι έχουν αλλάξει την πορεία της ιστορίας, έχουν ξαναφέρει την επανάσταση στην καθημερινή συζήτηση κι έχουν δώσει ελπίδα σε εκατομμύρια εργάτες, νέους και φτωχούς σε όλη τη γη. Αξίζουν το σεβασμό και την αλληλεγγύη μας!
Θανασάκος
Από τη σύνταξη
Όλοι οι μαθητές αντιμετωπίζουμε καθημερινά ένα βουνό από υποχρεώσεις, είτε στο σχολείο, είτε στο φροντιστήριο, είτε σε οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα έχουμε. Το αποτέλεσμα είναι να μη μας μένει σχεδόν καθόλου ελεύθερος χρόνος για να συζητήσουμε, να λύσουμε τα προβλήματά μας αλλά και να ασχοληθούμε με τα ενδιαφέροντα που σαν νέοι έχουμε.
Στο γνωστό όμως πρόβλημα του ελεύθερου χρόνου, τον τελευταίο καιρό έχουν προστεθεί κι άλλα, αφού η οικονομική κρίση και κυρίως οι συνέπειές της δεν θα μπορούσαν να μη μας επηρεάσουν. Όλοι μας βλέπουμε με τον καιρό το χαρτζιλίκι μας να μειώνεται, αφού μειώνεται ο μισθός των γονιών μας ή μένουν άνεργοι. Η μόρφωσή μας και το μέλλον μας δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη αξία για τις κυβερνήσεις αφού κάθε χρόνο κόβουν μεγάλα ποσά από την παιδεία (όπως κι από την υγεία), τα οποία όμως τα δίνουν σε τράπεζες ή επιχειρηματίες. Η είσοδος στο πανεπιστήμιο για να μπορέσουμε να βρούμε μια δουλειά με καλύτερες συνθήκες έχει καταντήσει άθλος, τόσο από επίπεδο δυσκολίας όσο και σε οικονομικό επίπεδο αφού τα χρήματα που πρέπει να διαθέσουμε σε φροντιστήρια είναι πάρα πολλά. Όμως η μεγαλύτερη δοκιμασία μάς περιμένει όταν πάμε να δουλέψουμε. Σχεδόν όλοι οι νέοι (πτυχιούχοι ή όχι) δουλεύουν σήμερα με τους χειρότερους όρους. Η γενιά των 700 ευρώ είναι πλέον παρελθόν, αφού πλέον μιλάμε για γενιά των 400 (και όσο πάει κατεβαίνει) και φυσικά ούτε λόγος για ασφάλιση, ιατρική περίθαλψη κ.τ.λ. Και σαν να μην έφταναν αυτά, η νεολαία φαίνεται να στοχοποιείται με κάθε τρόπο σαν να φταίει αυτή για ότι κακό συμβαίνει. Η δολοφονία του Αλέξη από τον μπάτσο Κορκονέα πέρυσι το Δεκέμβρη, ήταν μία πολύ παραστατική περιγραφή για αυτό που νιώθουμε. Ότι δηλαδή αυτοί που κυβερνάν δολοφονούν τη νεολαία, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Όλα αυτά όμως που αντιμετωπίζουμε καθημερινά δεν πρέπει να πιστέψουμε ότι είναι κάτι μοιραίο ή ανεξήγητο. Υπάρχουν λόγοι που κάποιοι σήμερα ζουν στη φτώχεια ή απολύονται ή δολοφονούνται ή ακόμα χειρότερα δεν έχουν ούτε τα βασικά είδη επιβίωσης (π.χ. Αφρική, Αϊτή), ενώ κάποιοι άλλοι πλουτίζουν και πλουτίζουν ακριβώς εξαιτίας της φτώχειας των άλλων. Για αυτά φταίει ότι η κοινωνία που ζούμε λειτουργεί με βάση το κέρδος λίγων επιχειρηματιών και όχι με βάση τις ανάγκες της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Από την κρίση στην οποία έχει μπει το καπιταλιστικό σύστημα και που είναι η χειρότερη που γνώρισε ποτέ, δεν θα βγει ούτε εύκολα ούτε ανώδυνα, αντίθετα θα κατρακυλάει και θα προσπαθεί να παρασύρει κι εμάς στην κατρακύλα του,
Κι αν μέχρι τώρα υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες για το αν θα μπορέσουμε να έχουμε μια αξιοπρεπή ζωή είτε σαν μαθητές είτε μετά το σχολείο, τώρα που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έφερε στις ζωές μας τη χούντα του ΔΝΤ, για ένα πράγμα πρέπει να είμαστε σίγουροι: δεν θα μας χαρίσει κανείς τίποτα! Μόνο αν παλέψουμε μαζί με όλη τη νεολαία και τους εργαζόμενους για να ξεφορτωθούμε αυτούς τους κλέφτες, μόνο αν πάρουμε εμείς οι ίδιοι τις ζωές μας στα χέρια μας μπορούμε να ελπίζουμε.
Για να λύσουμε λοιπόν τα προβλήματά μας πρέπει πρώτα να τα εξηγήσουμε. Να τα συζητήσουμε μεταξύ μας, να σκεφτούμε τους τρόπους που θα τα αντιμετωπίσουμε. Ήδη από τον περσινό Δεκέμβρη κάτι φαίνεται να έχει αλλάξει. Ο Δεκέμβρης ήταν ένα μεγάλο «σχολείο» για όλους μας. Ήταν όμως και μια προειδοποίηση προς κυβερνήσεις, αφεντικά, αστυνομία, δικαστές κ.τ.λ, ότι η νεολαία δεν θα αντέξει άλλο αυτή τη ζωή που της επέβαλλαν.
Για όλους αυτούς τους λόγους αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε τη Μαθητική Αντεπίθεση. Η Μ.Α. είναι μία ομάδα μαθητών η οποία έχει σκοπό να βοηθήσει το μαθητικό κίνημα να σταθεί στα πόδια του και να τα βάλει μ' αυτούς που ευθύνονται για το αβέβαιο μέλλον των νέων. Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν σωτήρες κι ότι ο μόνος τρόπος για να έχουμε δικαιώματα είναι να τα κατακτήσουμε με τους αγώνες μας, και μάλιστα με αγώνες αποφασιστικούς κι ανυποχώρητους, γιατί και ο εχθρός είναι μεγάλος, και εμείς δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Έχουμε όμως να κερδίσουμε τη ζωή και το μέλλον μας!
Θέλουμε να συμμετέχουμε και να βοηθάμε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα που γίνεται κι επιδιώκουμε γι' αυτό να φτιάξουμε σε όσα περισσότερα σχολεία γίνεται ομάδες μαθητών που θα συζητάν και θα ενημερώνουν τους συμμαθητές τους για αυτά που γίνονται. Να υπάρχουν δηλαδή δράσεις και κινητοποιήσεις για θέματα όπως μια άδικη αποβολή ενός συμμαθητή μας, μέχρι το κατέβασμα ενός νόμου κ.τ.λ.
Το μαθητικό κίνημα κατά τη γνώμη μας μπορεί να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο από δω και μπρος. Αρκεί να γνωρίζει που βαδίζει, τι θέλει και να λειτουργεί με αυτοοργάνωση. Να γίνονται δηλαδή συνελεύσεις και συντονιστικά σχολείων όπου οι ίδιοι οι μαθητές θα αποφασίζουν πώς θα οργανώσουν τις κινητοποιήσεις τους και όχι κάποιοι «ειδικοί» ή κάποια συντονιστικά «φάντασματα» όπως το Σ.Α.Σ.Α. και το Σ.Α.Σ.Θ.
Το μέλλον που μας ετοιμάζουν κυβερνήσεις και αφεντικά είναι πολύ σκοτεινό, ο μόνος τρόπος όμως για να το αποτρέψουμε είναι να αγωνιστούμε. Εμείς αισιοδοξούμε ότι έτσι όχι μόνο θα καλυτερέψουμε τη ζωή μας αλλά θα καταφέρουμε και να απαλλαγούμε από αυτό το σύστημα της φτώχειας, του ρατσισμού και της εκμετάλλευσης και να φτιάξουμε έναν κόσμο βασισμένο στην ισότητα και την αλληλεγγύη που να σέβεται την ανθρώπινη ζωή και τη φύση.
Το εφημεριδάκι που διαβάζεις προσπαθούμε να το εκδίδουμε όσο πιο τακτικά γίνεται. Μπορείτε όλοι να μας στέλνετε τις απόψεις σας ή κάποια νέα από το σχολείο σας και να έρθετε σε επαφή. Η Μαθητική Αντεπίθεση συναντιέται έτσι κι αλλιώς κάθε Σάββατο στις 17.00 στο πολιτικό-πολιτιστικό στέκι Ίσκρα, οδός Αμύντα 12, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και καλούμε όλους να έρθετε να συζητήσουμε μαζί.
Καταρχήν σαν Μαθητική Αντεπίθεση πιστεύουμε ότι η κατάληψη σαν μορφή πάλης είναι αφενός δίκαιη, αφετέρου είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο στα χέρια των μαθητών. Ωστόσο πρέπει να επισημάνουμε και κυρίως να λύσουμε τα προβλήματα του αγώνα μας ώστε να είναι όσο γίνεται πιο αποτελεσματικός. Τα προβλήματα αυτά εντοπίζονται κυρίως:
― Στο ζήτημα της αυτοοργάνωσης: Για να είναι ένας αγώνας αποτελεσματικός πρέπει όλοι όσοι τον διεξάγουν να γνωρίζουν το γιατί και το πώς γίνεται. Θα πρέπει δηλαδή σε κάθε σχολείο να γίνονται συνελεύσεις είτε πριν είτε μετά το κλείσιμο του σχολείου, όπου δεν θα αποφασίζεται απλά το αν θα συνεχιστεί η κατάληψη ή όχι, αλλά κυρίως θα συζητιούνται τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, οι απόψεις για το πώς θα τα λύσουμε και κυρίως η εξέλιξη των κινητοποιήσεων. Είναι απαραίτητο να εκλέγεται από τη συνέλευση ή να δημιουργείται μια ανοιχτή επιτροπή της κατάληψης που θα αναλαμβάνει να συντονίζει τις δράσεις, να εκτελεί αυτά που η συνέλευση έχει αποφασίσει και να κατανέμει όποιες δουλειές πρέπει να γίνουν σε όλους τους μαθητές.
― Στο ζήτημα του συντονισμού: Πολλές φορές παρατηρείται οι μαθητές ενός κατειλημμένου σχολείου να μη γνωρίζουν αν το άλλο σχολείο της γειτονιάς τους έχει κατάληψη ή όχι. Αυτό είναι αρκετά κρίσιμο, γιατί είναι προφανές ότι ακόμα και όλα τα σχολεία να έχουν κατάληψη, αν δεν μπορούν να παλέψουν ενιαία για τα δικαιώματά τους, το πιο πιθανό είναι να σπαταλήσουν χρόνο και δυνάμεις, βοηθώντας την κυβέρνηση να κερδίσει έδαφος. Τις αυθόρμητες και στοιχειώδεις μορφές συντονισμού που έχουν εμφανιστεί εδώ κι εκεί (πχ όταν δύο σχολεία κάνουν μία συνέλευση μαζί), πρέπει να τις βοηθήσουμε περισσότερο, στην προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα συντονιστικό μαθητών. Μία κοινή συνέλευση από εκπροσώπους κάθε σχολείου, από όσα περισσότερα σχολεία γίνεται, που θα συγκεντρώνει τα αιτήματα, θα συζητά και θα σχεδιάζει τον αγώνα παίρνοντας αν είναι δυνατόν αποφάσεις με την συναίνεση όλων διαφορετικά με ψηφοφορία. Αυτό είναι σίγουρο ότι θα βοηθήσει κι άλλα σχολεία να μπουν στον αγώνα καθώς θα βλέπουν ότι πραγματικά κάτι «κινείται» και ότι είναι οργανωμένο και όχι «χύμα». Ξεκινώντας από συντονιστικά συνοικίας ή της πόλης μας, πρέπει να χτίσουμε ένα πανελλαδικό συντονιστικό. Για να γίνουν αυτά, βέβαια, είναι απαραίτητο τα συντονιστικά να λειτουργούν με τις ίδιες δημοκρατικές αρχές των συνελεύσεων, και όχι όπως ορισμένες «απομιμήσεις συντονιστικών» που ξέραμε μέχρι τώρα.
― Στο ζήτημα των διαδηλώσεων: Αν και οι καταλήψεις έφτασαν φέτος τριψήφιο αριθμό, είδαμε λίγες έως καθόλου διαδηλώσεις μαθητών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πορείες πρέπει να είναι βασικό στοιχείο κάθε αγώνα, αφού και γνωστοποιούν τα προβλήματά μας στην κοινωνία και αποτελούν σε συνδυασμό με την κατάληψη το μεγαλύτερο μέσο πάλης εναντίον της κυβέρνησης.
― Στο πόσο πρέπει να ανοιχτούμε στην κοινωνία: Εκτός από τους μαθητές, μεγάλη επίθεση από την κυβέρνηση και την τρόικα δέχονται κι άλλα κομμάτια της κοινωνίας, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι κ.λπ. Αυτούς πρέπει και να τους πείσουμε για το πόσο δίκαιος είναι ο αγώνας μας και για το ότι πρέπει να αγωνιστούν μαζί μας για να αποκρούσουμε την κοινή επίθεση. Γράφοντας σε κάθε σχολείο ένα απλό κείμενο (εξηγώντας την επίθεση που δεχόμαστε και αναδεικνύοντας τα αιτήματά μας) να αρχίσουμε να το μοιράζουμε στη γειτονιά μας, στους γονείς μας, στους καθηγητές μας, σε μαθητές άλλων σχολείων. Να συμβάλλουμε έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα μέτωπο όλων αυτών που πλήττονται ενάντια σ' αυτούς τους λίγους, επιχειρηματίες, κυβερνήσεις κ.λπ., που αποφάσισαν να στερήσουν τα δικαιώματά μας για να σώσουν το εκμεταλλευτικό τους σύστημα.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε ότι ο αγώνας μας δεν θα σταματήσει με το τέλος των καταλήψεων. Είναι αγώνας για μας, για την επιβίωσή μας, για την αξιοπρέπειά μας. Η οργάνωσή του και η αποτελεσματικότητά του, θα κρίνει το μέλλον μας.
Ή το χρέος του κράτους θα μας εξοντώσει ή εμείς θα το καταργήσουμε
Ή το χρέος του κράτους θα μας εξοντώσει ή εμείς θα το καταργήσουμε
Όπως όλοι γνωρίζουμε η κατάσταση που ζει ο ελληνικός λαός είναι δύσκολη λόγω της οικονομικής κρίσης που έχει χτυπήσει το καπιταλιστικό σύστημα σε παγκόσμιο επίπεδο. Γι' αυτό στόχος της ελληνικής κυβέρνησης είναι να ''ξεζουμίσει'' τον ελληνικό λαό για να μπορέσει να πληρώσει το χρέος που η ίδια και οι κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών έχουν δημιουργήσει.
Στόχοι της κυβέρνησης με τη βοήθεια της ''χούντας'' του ΔΝΤ που έχει εγκατασταθεί στη χώρα μας, είναι να αυξήσουν αφενός τα έσοδα του κράτους και αφετέρου μειώνοντας τις δαπάνες για υγεία, παιδεία, υποδομές, κ.α., δηλαδή κάνοντας τη δικιά μας ζωή από δύσκολη έως αδύνατη. Όσα όμως μέτρα και να παίρνουν, το πρόβλημα δεν λύνεται και η οικονομία χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Η κρίση είναι μη αναστρέψιμη και για αυτό το μνημόνιο και τα μέτρα δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Επίσης πρέπει να τονίσουμε ότι το δημόσιο χρέος βρίσκεται στο ύψος των 345 δις ευρώ, που σημαίνει ότι και όλη την Ελλάδα να πουλήσουν δεν θα το αποπληρώσουν ποτέ.
Η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι θα κόψει τις δημόσιες δαπάνες κατά 50% δηλαδή θα καταργηθούν συντάξεις, μισθοί, επιδόματα δηλαδή κατακτήσεις των τελευταίων 150 χρόνων. Την ίδια στιγμή που καταργούνται τα δικαιώματά μας δίνονται στις τράπεζες 75 δις ευρώ για να μπορέσουν να επιβιώσουν ώστε να μας ξεζουμίζουν ενώ είναι γνωστό ότι αυτές ευθύνονται σε μεγάλο μέρος για την κατάστασή μας.
Ενώ οι ζωές μας συνεχίζουν να οδηγούνται προς το χειρότερο, η κυβέρνηση δείχνει απόλυτη πειθαρχεία στο πρόγραμμα του ΔΝΤ που ήρθε όχι για να βγάλει τη χώρα από την κρίση αλλά για να εξασφαλίσει ότι οι δανειστές θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους.
Αν δεν ανατρέψουμε τα μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μαζί με το ΔΝΤ και όποια κυβέρνηση τα εφαρμόσει, οι ζωές μας θα χειροτερέψουν κατά πολύ, και πιο συγκεκριμένα η ανεργία θα ανέβει με πολύ γρήγορους ρυθμούς, η υγεία και η παιδεία θα καταρρεύσουν και η κοινωνική ασφάλιση θα καταργηθεί δηλαδή ο λαός θα οδηγηθεί στην απόλυτη φτωχοποίηση.
Ο καπιταλισμός δεν θα σταματήσει αν δεν τον σταματήσουμε εμείς μέσα από ταξικούς αγώνες, για αυτό το λόγο οι εργάτες, συνταξιούχοι, εργαζόμενοι αγρότες φοιτητές και μαθητές πρέπει να ενωθούν ενάντια στα μέτρα κυβέρνησης-ΔΝΤ για να πάρουν πίσω τα δικαιώματά τους που κατακτήθηκαν με πολλούς αιματηρούς αγώνες και να σώσουν την κοινωνία από την καταστροφή.
Χάρης
ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΑΠΟ ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!
Η χούντα κυβέρνησης-τρόικας που κυβερνά τη χώρα μας τους τελευταίους μήνες, έχει δείξει από την πρώτη στιγμή ότι είναι μεγάλη ανάγκη γι' αυτήν να τσακίσει ακόμα και τα βασικά δικαιώματα της νεολαίας και των εργαζομένων. Και αυτό για να φορτωθούμε εμείς τις συνέπειες της κρίσης, για να μπορούν να «ταΐζουν» με τα λεφτά που κόβουν από μας και τους γονείς μας, τις τράπεζες και τους επιχειρηματίες μπας και μπορέσει ποτέ να ανακάμψει το σύστημά τους.Το μνημόνιο που συνεχώς ακούμε να αναφέρεται δεν είναι τίποτε άλλο από τη συμφωνία παράδοσης των εργαζομένων, της νεολαίας, της γης, της δημόσιας περιουσίας της χώρας, για να μπορεί η κυβέρνηση να αποπληρώνει το χρέος κάτω από την επιτήρηση του ΔΝΤ και της ΕΕ.
Αυτό ακριβώς το ολοκληρωτικό ξεπούλημα εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και στην παιδεία. Από τις δηλώσεις Παπανδρέου-Διαμαντοπούλου φάνηκε ότι όχι μόνο δεν σκοπεύουν να δώσουν χρήματα από τους φόρους που εμείς πληρώνουμε για τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, αλλά αδιαφορούν πλήρως για αυτά, τα οδηγούν στη διάλυση και στο ξεπούλημα όπως και κάθε τι δημόσιο που έχει απομείνει.
Τη στιγμή που υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι εκπαιδευτικοί, η κυβέρνηση αντί να διορίσει καθηγητές προτιμά να στοιβάζει στις τάξεις 30 και παραπάνω μαθητές. Τη στιγμή που όλοι βλέπουν το εισόδημά τους να μειώνεται με αποτέλεσμα πολλοί μαθητές να μην μπορούν να πάνε φροντιστήριο, αυτοί διαλέγουν να καταργήσουν την ενισχυτική διδασκαλία. Τη στιγμή που τα τελευταία δύο χρόνια έχουν χαρίσει 78 δις στις τράπεζες, πετσοκόβουν τον προϋπολογισμό για την παιδεία σχεδόν στο μισό!
Και αυτά είναι μόνο η αρχή γιατί αργά αργά, αλλά μεθοδικά, η Διαμαντοπούλου περνά μια σειρά οπισθοδρομικών αλλαγών στο δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο που θα ξεφτιλίσουν το σχολείο διώχνοντας εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές από τα σχολεία.
Με τα νέα μέτρα:
α) θα καταργηθεί το αναλυτικό πρόγραμμα του σχολείου, δηλαδή το ημερήσιο πρόγραμμα διδασκαλίας, ο αριθμός και το είδος των μαθημάτων που διδάσκονται καθώς και η διδακτέα ύλη. Το αναλυτικό πρόγραμμα ήταν υποχρεωτικό για όλα τα σχολεία. Έτσι θα δημιουργηθούν σχολεία πολλών ταχυτήτων όπου για παράδειγμα σε ένα λύκειο δεν θα διδάσκονται μαθηματικά (ή ελάχιστα) και σε ένα άλλο δεν θα διδάσκονται καθόλου (ή ελάχιστα) νεοελληνικά ενώ σε ένα άλλο ούτε μαθηματικά ούτε νεοελληνικά.
β) επειδή η δημόσια χρηματοδότηση έχει ήδη μειωθεί κατά 40% και προβλέπεται να μειωθεί ακόμη περισσότερο, πολλά βασικά μαθήματα θα γίνουν προαιρετικά δηλαδή αν επιθυμείς να τα διδαχθείς θα πρέπει να πληρώνεις τον καθηγητή, ή θα επιβληθούν δίδακτρα στα σχολεία ή θα πληρώνουμε τα βιβλία ή απλώς θα κλείσουν σχολεία.
Έτσι θα αναγκαστούμε να πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι τους καθηγητές, τα βιβλία, την θέρμανση κ.λπ. και την ίδια στιγμή δεν θα μπορούμε να τελειώνουμε ούτε το γυμνάσιο ή αν τελειώνουμε γυμνάσιο ή λύκειο δεν θα έχουμε μάθει τα μαθήματα που υπάρχουν τώρα αλλά μόνο τα μισά ή και ελάχιστα ανάλογα με την τσέπη μας. Με άλλα λόγια η εκπαίδευση θα γίνει ένα σούπερ-μάρκετ όπου ο καθένας θα αγοράζει ανάλογα με την τσέπη του και όπου οι περισσότεροι απλώς θα μένουν αμόρφωτοι.
Και ότι πιστοποιητικό σπουδών κι αν πάρεις θα είναι χωρίς αντίκρισμα, μια που η ανεργία σε δύο χρόνια θα φτάσει κοντά στο 25%, και ειδικότερα στους νέους θα ξεπεράσει το 50%. Και από την άλλη, με την υγεία ιδιωτική και πανάκριβη δηλαδή απρόσιτη για τους πολλούς, και με μισθό (αν βρεις εργασία) που θα φθάνει το «τεράστιο» ποσό των 490 τον μήνα, με σύνταξη που αν βγούμε ποτέ θα είναι 100 ευρώ, και μετά την ηλικία των 67 ετών (στην πραγματικότητα των 77), πρέπει να αναρωτηθούμε: να ζει κανείς ή να μην ζει; Αξίζει να ζήσουμε μόνο αν θάψουμε όλους αυτούς που μας ταπεινώνουν, μας κοροϊδεύουν και που για να ξεπληρώσουν τα χρέη στους δανειστές δεν θα διστάσουν να πουλήσουν ακόμα και εμάς τους ίδιους.
Να αγωνιστούμε για:
― Ριζική αύξηση των δαπανών για την παιδεία, καθώς και για υγεία, δημόσια έργα. Μείωση των δαπανών για στρατό, αστυνομία.
― Επαναλειτουργία της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης.
― Λιγότεροι μαθητές ανά τάξη.
― Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη μας για την παιδεία. Δημόσια Δωρεάν παιδεία για όλους.
― Να μην περάσουν τα μέτρα Διαμαντοπούλου.
Κυριάκος
Με τεράστιες ελλείψεις, υποχρηματοδότηση και κενά η νέα σχολική χρόνια.
Η φετινή χρονιά, όπως δήλωσε με θράσος και η υπουργός παιδείας Διαμαντοπούλου, θα είναι από τις πιο δύσκολες για τα σχολεία της χώρας και αυτό γιατί η κυβέρνηση λόγω της κρίσης έχει βάλει στο στόχαστρο την παιδεία με στόχο την μείωση των δαπανών. Έτσι πρώτο θύμα αυτής της επίθεσης γίνονται οι εκπαιδευτικοί για τους οποίους μειώνονται αρκετά οι ήδη μειωμένοι διορισμοί. Αν σε αυτό προσθέσουμε τα ήδη υπάρχοντα κενά από συνταξιοδοτήσεις, άδειες κτλ. τότε οι ελλείψεις καθηγητικού προσωπικού θα ξεπεράσουν τις 20.000 με αποτέλεσμα την χειροτέρευση της ποιότητας του μαθήματος και την αύξηση του αριθμού μαθητών ανά τάξη.
Όμως το χτύπημα της δημόσιας παιδείας δεν σταματά στις μειώσεις των θέσεων των καθηγητών και στις μειώσεις των μισθών τους αλλά περνάει άμεσα και στην λειτουργία των σχολείων. Στόχος τους είναι να ρίξουν τις δαπάνες στο μισό πράγμα που σημαίνει ότι οι σχολικές υποδομές (αίθουσες, εργαστήρια κτλ.) θα αφεθούν στην τύχη τους με καταστροφικές συνέπειες. Θέλουν να μεταφέρουν όλα αυτά τα έξοδα από τον κρατικό προϋπολογισμό για την παιδεία στους μαθητές και τις οικογένειες τους ζητώντας τους να πληρώνουν για αναλώσιμα(φωτοτυπίες, κιμωλίες, ξενόγλωσσα βιβλία κτλ.) καθώς και για οποιοδήποτε άλλα έξοδα λειτουργίας ή συντήρησης των υποδομών όπως το πετρέλαιο. Ήδη, για παράδειγμα, σε ένα σχολείο της Πάτρας ζητηθήκαν από τους μαθητές χρήματα για την αγορά πετρελαίου. Έτσι πρέπει να θεωρείται σίγουρο ή ότι οι μαθητές θα καλύψουν το δυσβάσταχτο κόστος του πετρελαίου, πράγμα το οποίο είναι αρκετά δύσκολο για πολλές οικογένειες, ή ότι θα ξεπαγιάσουν τον χειμώνα μέσα στις σχολικές αίθουσες.
Από την μείωση της χρηματοδότησης δεν πρόκειται να ξεφύγουν ούτε και οι μεταφορές των μαθητών. Ήδη σε κάποια σχολεία και κυρίως σε πολλά της περιφέρειας έχει κοπεί , πράγμα που σημαίνει ότι οι ίδιοι οι μαθητές θα πρέπει να φροντίζουν για την μετακίνηση τους αναλαμβάνοντας αυτοί και οι γονείς τους τα έξοδα αυτά ενώ όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα θα πηγαίνουν με τα πόδια στο σχολείο μέσα στο κρύο ή την ζέστη, γυρίζοντας έτσι σε εικόνες που τις γνωρίζουμε από τις διηγήσεις των παππούδων μας.
Μια από τις σημαντικότερες αλλαγές που επιβάλλουν φέτος είναι η κατάργηση της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης κάτι που είναι πολύ σημαντικό για τους περισσότερους μαθητές και κυρίως για τα παιδιά των εργατικών και φτωχών οικογενειών που δεν έχουν πρόσβαση σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα. Με την κατάργηση της, στην ουσία, οι μαθητές που προέρχονται από αυτά τα στρώματα φοιτούν στο σχολείο με πολύ χειρότερες συνθήκες σε σχέση με τους υπόλοιπους μαθητές ενώ η επιτυχία τους στις πανελλήνιες εξετάσεις γίνεται μια υπόθεση ακόμη πιο δύσκολη και με άνισους όρους.
Τέλος η έλλειψη υποδομών καθώς και η εγκατάλειψη τους θα χειροτερεύσει τις συνθήκες διδασκαλίας, και σαν να μην έφτανε αυτό, λόγω των πολλών κενών σε καθηγητές αλλά και σε σχολικές αίθουσες αυξάνεται ο αριθμός τω μαθητών ανά τάξη που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνά και τους 35 κάνοντας την ποιότητα των μαθημάτων πολύ χειρότερη και τις συνθήκες ασφυκτικές.
Νιόνιος
Αλλαγές και στα Πανεπιστήμια
Μια σειρά από σημεία διαβούλευσης τα οποία τον Γενάρη του 2011 θα γίνουν νομοσχέδιο το οποίο θα πάει για ψήφιση στη βουλή ανακοίνωσε η Υπουργός παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου. Το νομοσχέδιο αυτό θα φέρει μια σειρά σαρωτικών αλλαγών για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ:
Το πρώτο μέτρο αφορά την διοίκηση των πανεπιστημίων όπου θα συμμετέχουν και επιχειρηματίες και ο πρόεδρος θα είναι ένας από τους επιχειρηματίες.
Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με το ότι μετά τις εξετάσεις ο κάθε υποψήφιος δεν θα μπαίνει σε ένα πανεπιστημιακό τμήμα δηλαδή δεν θα ακολουθεί μια επιστήμη (μαθηματικός, φυσικός, νομικός, ιατρός, ηλεκτρολόγος μηχανικός, κ.α.) αλλά θα εισέρχεται σε ένα προπαρασκευαστικό έτος όπως λένε και μετά θα ακολουθεί το δικό του πρόγραμμα σπουδών!!! Δηλαδή θα παίρνει ένα μάθημα από τα μαθηματικά, ένα από την νομική, ένα από την φυσική, ένα από την ιατρική και πάει λέγοντας… Επιπλέον ο καθένας ανάλογα με το πόσο έχει να πληρώσει θα φοιτά για ένα, ή δύο, ή τρία, ή τέσσερα, ή πέντε ή εκατόν πέντε χρόνια παίρνοντας αντίστοιχα «πτυχία»… Έτσι όμως καταργείται η έννοια της επιστήμης, δεν θα βγαίνουμε επιστήμονες αλλά ανάλογα με τα λεφτά που διαθέτουμε θα παίρνουμε και ένα πιστοποιητικό αντί για πτυχίο και θα έχουμε μια σούπα μαθημάτων αντί για μια επιστήμη. Έτσι καταργείται και η έννοια του πτυχίου και τα εργασιακά δικαιώματα των πτυχιούχων .
Το τρίτο σημείο είναι η αυτονομία-αυτοδιοίκηση των ιδρυμάτων. Με αυτό δεν εννοούν ότι τα υποτιθέμενα πανεπιστήμια θα αυτοδιοικούνται αλλά ότι το κράτος δεν θα χρηματοδοτεί την τριτοβάθμια εκπαίδευση ή θα την χρηματοδοτεί ελάχιστα. Και για να χρυσώσουν το χάπι λένε ότι θα δίνουν ένα κουπόνι-λεφτά στον κάθε φοιτητή που εν συνεχεία θα το ξοδεύει όπου θέλει. Και επειδή δεν θα φτάνουν τα λεφτά του κουπονιού θα πληρώνει από την τσέπη του, ή θα παίρνει ένα φοιτητικό δάνειο από την τράπεζα. Μ’ αυτόν τον τρόπο καταργείται η δωρεάν παροχή σίτισης, στέγασης, βιβλίων και επιβάλλονται δίδακτρα. Έτσι θα μεταφέρουν τα έξοδα της εκπαίδευσης από τον κρατικό προϋπολογισμό στους φοιτητές και τις οικογένειες τους .
